در دستان آسمانیش برای نامردمان شمشیر می خروشد، و برای هدایت مردمان قرآن می درخشد؛ می آید چون شهابی درخشان در تیره ترین شب بشریت،

می آید چون قامت بلند راستی در جنگل هراس انگیز ناراستیها … عمامه ی محمد صلی الله علیه وآله وسلم بر سر ، پیراهن محمد صلی الله علیه وآله وسلم در بر، پای افراز محمد صلی الله علیه وآله وسلم بر پا، قرآن محمد صلی الله علیه وآله وسلم در سینه، و شمشیر علی علیه السلام در دست، با مهر زهرا سلام الله علیها، و صبر حسن علیه السلام ،و شجاعت حسین علیه السلام ،و عبادت سجاد علیه السلام ،و علم باقر علیه السلام ،و صدق صادق علیه السلام ،و بردباری کاظم علیه السلام ،و رضای رضا علیه السلام ،و جود جواد علیه السلام ،و هدایت هادی علیه السلام ،و هیبت عسکری علیه السلام می آید…

سراپا نماد نبوت و ولایت است، تمام پیامبران را در خویش دارد؛ چون آدم آدمیتی نو را بنیاد می نهد، چون نوح با کوله بار صدها سال درد و ستمکشی بر پشت، خدا را بر کافران می خواند. چون ابراهیم ندای توحید در می دهد و بتها را سرنگون می کند، چون موسی بر فرعونیان ستمگر می شورد، چون عیسی انسانیت مرده را زنده می سازد، و چونان محمد صلی الله علیه وآله وسلم صلای فلاح عالمیان بر می دارد …

آیینه پرستش حق ازلی است آنگاه که به نماز می ایستد، و طنین وحی پیامبران در گفتار او چون به موعظه می نشیند؛ فریادش قرون را در نوردد و شمشیر خشمش فرعونیان را برای ابد در هرم نابودی دفن می کند.

قیامش که همسنگ قیامت است قیامت دنیا را برمی انگیزد، و ظهورش که مظهر دیانت است دین را بر جهان حکمفرما می سازد؛ دستانش که شاخه های پر بار درخت امامت است زمین را به آسمان پیوند می زند، و گفتارش که قرین وحی خداست فرشتگان را به همسایگی انسان می خواند…

چون بر می خیزد ضلالت به خاک می افتد، و چون سر بر می دارد هدایت قیام می کند؛ قیامش مسلخ تباهی هاست، و نامش مرگ نامردمی ها؛ آغازش پایان جباران است، و دوامش استمرار صلاح درستکاران، غیبتش شب یلدای مشتاقان ستمدیده اوست، و ظهورش صبح راستین محبان به جان رسیده او…

سیطره حکومت الله را باذن الله بر جهان تثبیت می کند، و ژرفای معنای ناشناخته ی خلافت انسان را بر جهانیان آشکار می سازد؛ وجودش آیت بزرگ خداست، و غیبتش تفسیر غیب، و ظهورش مبشر معاد، و قیامش تفسیر تعهد و جهاد، و کلامش تاویل قرآن، و نگاهش تموج دریای مهر پیامبران بر گمشدگان… و سرانجام اوست که کاروان دین را به سرمنزل مقصود می رساند، و بر رسالت پیامبران و زحمات آنان وصول و حصول می بخشد…

بزرگ داشت کریمان و تجلیل از انسانهای وارسته، همیشه و در همه جا پسندیده است؛ چنان که برای پیامبر صلی الله علیه و آله و فرزندان معصومش علیهم السلام بالاترین تکریم ها و تجلیل ها شایسته به نظر می رسد؛ اما برخاستن و در حال قیام «دست بر سر نهادن» تواضع و احترامی است که هنگام شنیدن نام هیچ کس، جز قائم آل محمد علیه السلام به صورت سیره و سنت موکد در نیامده است.

امام رضا علیه السلام هنگام ذکر نام قائم ارواحنا فداء از جای برخاسته، و دست بر سر می نهاده و می فرمود: «خدایا فرجش را برسان و قیامش را آسان گردان»(۱)

از امام صادق علیه السلام سئوال شد: علت برخاستن، در موقع شنیدن نام حضرت قائم علیه السلام چیست؟

فرمود: زیرا برای او غیبتی طولانی است، و از شدت مهربانی خود نسبت به دوستانش، هر کس را که به این لقب از او یاد کند، به دیده عنایت می نگرد؛ زیرا این لقب یادآور قیام آن حضرت می باشد و به خاطر بزرگداشت آن وجود مقدس است که باید بنده خاضع و فروتن، هنگامی که حضرت مهدی علیه السلام با دیدگان شریفش به او نگاه می کند، برخیزد و احترام کند و تعجیل فرج او را از خدای تعالی بخواهد. (۲)

پیام این «قیام» احترام به حضرت قائم علیه السلام و اعلام آمادگی برای آرمانهای مقدس و قیام جهانی اوست.

شب چادر خاکستری خالدارش را بر سر شهر کشیده است. خالهایش درشت و ریز است و می درخشند.

یک گل درشت نیز بر تارک چادر جلوه گری می کند و دل می رباید.

بر بام منزل، فارق از هیاهوی روز، تن به خنکای شبانه سپرده ام، به این امید که گونه های تفتیده ام به ضمادی از نسیم مرهم پذیرد و رقص بی پروای ذرات هوا در لابلای گیسوانم آرامشی به خاطر پریشانم هدیه کند.

خال های چادر را یکی یکی به تیر نگاهم شکار می کنم. سعی می کنم آنها بشمارم… ناتوان می شوم.

چشم می دوانم و درشت ترینشان را که برلیان گونه نور می پاشد بر می گزینم و به آن خیره می شوم.
راستی چه زیباست!

… او نباید فقط یک خال سفید باشد!

شاید روزنی به عالم ملکوت است، و این نور عالم انوار است که چنین بی محابا، حاتم وار، نثار ما خاکیان می شود.

به خویشتن می اندایشم، نه خود و نه دیگری را می یابم که بر اینهمه صله لاهوتیان شایسته باشد.

…چرا، یک نفر هست!

مرغ اندیشه ام را بر شاخسار دیگری می نشانم…

شاید بر هر روزن، از ملائک برنهاده، خیره در کار ما آدمیان.

آخر آنها چشم بر این روزنهای کوچک و بزرگ، کدامین شگفتی را نظاره گرند که هیچگاه خستگی نمی شناسند؟!

و چه شگفتی عظیم تر از او ؟!

آرام غلتی می زنم و سوی دیگر آسمان را به جاروی نگاه می روبم.

تو گویی اینها چشمان خود آسمانند!

آسمان، زیرکانه، تمامت تن خویش را به هزاران چشم، پوشانده است تا فرصت دیدار او را لحظه ای واننهد!

تلاش می کنم مسیر نگاه آنها را جستجو کنم. احساسم به تمامی فریاد می زند که آنها همه یک نقطه را به نظاره نشسته اند.

درمانده و ناتوان، برمی گردم و عروس آسمان را به یاری می طلبم، ولی او نیز مسیر نگاهش را از من می دزدد.

ناامید و خسته از تلاشم، آرام به پشت می خوابم و اجازه می دهم، مرغک خیالم به بالاترین شاخه، بر نوک تیز اندیشه ام بنشیند…

…او کجاست؟

آیا او نیز اکنون زیر این آسمان پر ستاره است؟
آیا انوار این الماسهای درخشان توفیق لمس صورت زیبایش را یافته‌اند؟

آیا این باریکه‌های نقره فام نور، از پنجره مردمک دیدگان پاک و شفاف او ره به درون وجودش یافته اند تا جزئی از او شوند؟

آیا ملکوتیانی که از پس این روزنه ها، چشم بر ناسوتیان دوخته اند، توانسته‌اند به میهمانی چشمان باطراوت او را یابند؟

آیا ماه، این طناز سیمین پر کرشمه و ناز، فرصتی یافته است سجاده بر بال ملائک گسترده او را روشنی بخشد؟

…یا نه، اینها، همه، فیض دیدار او را به ارابه نشین زرین آسمان در آنسوی کره خاک وانهاده‌اند؟

و اما قصه خورشید قصه غریبی است!

حسرت، غبطه و حسادت همه درونم را به آتش می کشید.

آخر ای گوی زرین، تو چه کردی که توفیق، اینچنین یارت شد؟

چه شد که لحظه ای از نثار دریا دریا انوار زرینت، و از گسترانیدن گیسوان طلائیت در زیر قدمهای او محروم نماندی؟

آنگاه که آن قسمت از خاک که فرش قدمهای او ست، در برابر دیدگان تو گسترده می شود، خود، میزبانی دریای دیدگانش را پذیرا می شوی…

و آنگاه که می روی تا غفلت زدگان آن سوی خاک را به بیداری فراخوانی،آینه ماه را به عاریت گرفته، از درون آن بر بلندای سرو او نور می پاشی.

…

ای کاش رشته هایی که چشمان شب را به او متصل می کنند می توانستم ببینم، دنبال آنها را بگیرم و کانون اینهمه جاذبه را دریابم.

ای کاش می توانستم حرکت مردمک چشمان عروس آسمان را ردیابی کنم و از سمت و سوی نگرش آنها جای آن دلدارناپیدا را پیدا کنم!

ای کاش توان داشتم انعکاس انوار جام زرین نهفته در پس افق را، در آینه ماه پی بگیرم، شاید که راه به کوی او برم.

ای کاش…

خسته می شوم،

ناامیدانه به باران آسمان خیالم اجازه می دهم از درون پنجره چشمان بره مانده ام بر گونه‌های تفتیده‌ام فروغلتند،

به نسیم اجازه می دهم در میان این باران که با تندر هق هق‌های در گلو شکسته‌ام همراه شده است، پوست تبدارم را نوازشی مادرانه دهد، به این امید که شاید روزی از لابلای گیسوان مجعد

مهدی عبوری کرده باشد…