در برخي روايات از اين لقب، براي معرفي حضرت مهدي عليه السلام و اثبات غيبت براي ايشان استفاده شده است. [1] .

امام رضاعليه السلام فرمود: «... وَهُوَ صاحِبُ الغَيبَةِ قَبلَ خُرُوجِهِ»؛ «و او است صاحب غيبت قبل از ظهورش...». [2] .

همچنين از امام حسين عليه السلام نقل شده است که فرمود: «قائم اين امت نهمين از فرزندان من است و او است صاحب الغيبة...». «قائِمُ هَذِهِ الاُمَةِ هُوَ التَّاسِعُ مِنْ وُلْدي وَهُوَ صاحِبُ الغَيْبَةِ...» [3] .

البته اين احتمال نيز وجود دارد که مقصود از اين ترکيب لقب نبوده؛ بلکه ترجمه آن مقصود باشد؛ يعني، کسي که داراي غيبت است. احتمال ديگر اينکه اين لقب نيز مانند بعضي از القاب، جهت تقيّه به کار مي رفته است.
پاورقي
[1] همان، ج 1، ص 322.

[2] کمال الدين، ج 2، ص 42، ح 5.

[3] همان، ج 1، ص 317.