0%
جمعه ، ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

پرتال تخصصی تبیان مهدویت

تبیان مهدویت ، بزرگترین پایگاه اینترنتی مهدویت

دوران غيبت كبري

دوران غيبت كبري
حضرت مهدي عليه السلام در آخرين پيام خود به آخرين نايب خاصّ - پس از اعلام پايان غيبت صغري و آغاز غيبت تامه (کبري) - در بخشي از آن چنين فرمود: «و به زودي از شيعيان من مي آيند کساني که ادعاي مشاهده خواهند کرد. آگاه باشيد، هر کس پيش از خروج سفياني و صيحه (آسماني)، ادعاي مشاهده کند، او دروغگوي افترا زننده است». [۱] . چنان که گذشت نظر…
حضرت مهدي عليه السلام در آخرين پيام خود به آخرين نايب خاصّ - پس از اعلام پايان غيبت صغري و آغاز غيبت تامه (کبري) - در بخشي از آن چنين فرمود: «و به زودي از شيعيان من مي آيند کساني که ادعاي مشاهده خواهند کرد. آگاه باشيد، هر کس پيش از خروج سفياني و صيحه (آسماني)، ادعاي مشاهده کند، او دروغگوي افترا زننده است». [1] .

چنان که گذشت نظر دانشمندان شيعي درباره ارتباط با مهدي عليه السلام در دوران غيبت به دو دسته تقسيم شد: امکان و عدم امکان. پيش از نقل دليل هاي هر يک از اين دو ديدگاه و بررسي آنها، لازم است در معناي رؤيت، ملاقات، فيض حضور و شهود - که مراتب رؤيت هستند - اندکي به بحث بپردازيم و درباره معناي «مشاهده» بحث کنيم.

1. «رؤيت» به معناي ديدن است؛ ديدن بدون شناخت حضرت. اين معنا دو صورت پيدا مي کند:

الف. گاهي ايشان در جمعي و مراسمي شرکت مي کند، مردم وي را مي بينند، ولي نمي دانند که او، حضرت حجّت عليه السلام است و بعد هم، متوجه اين امر نمي شوند.

ب. در هنگام مشاهده حضرت، متوجه نباشند؛ ولي بعد متوجه و يا معتقد گردند شخصيتي را که ديده اند، حضرت حجّت عليه السلام بوده است.

2. «ملاقات» به معناي ديدن با شناخت است؛ يعني، کسي حضرت را ببيند و معتقد بشود شخصي را که ديده، امام عصرعليه السلام است و به اين امر، اطمينان داشته باشد.

3. «فيض حضور»، به معناي ديدن حضرت و شناخت ايشان، همراه با سؤال و جواب است؛ يعني، افزون بر اينکه حضرت را ديده و شناخته است، از ايشان نيز سؤال کرده و با وي به گفت وگو پرداخته است. اين مرحله و رتبه از همه مراحل بالاتر و ارزنده تر است.

4. «شهود» به معناي آگاهي به وجود حضرت. از راه سير و سلوک است؛ يعني، اهل معرفت، با شناخت و درکي که از حقايق عالم دارند، پي به حقيقت وجود حضرت مي برند و ايشان را مي شناسند. گاهي ممکن است مدعي شوند که با مکاشفه، با حضرت، ارتباط برقرار کرده اند.

5. «ديدار در خواب»؛ اين، از مقوله بحث ما خارج است. محور اصلي بحث ما، در بخش دوم معناي اوّل و معناي دوم و سوم است؛ زيرا بر معناي اوّل «رؤيت»، امري مترتب نيست و کسي ادعايي نمي تواند داشته باشد. سخن از رؤيت در خواب نيز نيست؛ چرا که ديگر امامان عليهم السلام نيز امکان دارد به خواب افراد صالح، بيايند. البته با خواب مسأله ديني و مشکل فقهي قابل حل نيست و افراد نمي توانند با استناد به آن، حکم شرعي صادر کنند و گاهي شايد زمينه باشد براي راهنمايي و هدايت به سوي يک برهان و دليل شرعي، يا حل مشکل اجتماعي و يا اتفاقي که در آينده خواهد افتاد.

اين بحث، ديدار از راه مکاشفه را از جهت امکان و عدم امکان شامل نمي گردد؛ ولي حکم مدعي ديدار را مشخص مي کند که قابل اثبات و پذيرش نيست و حق اظهار نظر ندارد.

6. مشاهده؛ مشاهده را به معناي ديدن با حواس همراه با حضور و شناخت دانسته اند که گاهي امکان دارد با گفت وگو و سؤال همراه باشد. و مدعي مشاهده مي گويد: حضرت را ديده و شناخته؛ گرچه شناخت وي بعد از ديدن باشد.

همانطور که اشاره شد در اين باره چند ديدگاه وجود دارد:

يک. در دوران غيبت کبري، امکان ارتباط و مشاهده، وجود ندارد.

دو. براي اولياي الهي، امکان ديدن و بهره بردن از محضر آن بزرگ، وجود دارد.
پاورقي
[1] کمال الدين و تمام النعمة، ج 2، ص 516 و کتاب الغيبة، ص 395.
تاریخ و ساعت انتشار :
۲۲:۱۹:۴۸ ~~~ ۱۳۹۹/۱۱/۰۸
دسته بندی :
غیبت کبری
با مهدی

بنر های حاشیه پست

اظهار نظر در مورد دوران غيبت كبري .::. پرتال تخصصی تبیان مهدویت

*
*
دانلود مستقیم