تشکيل دولت مستضعفان و تحقق بخشيدن به آرمان والا و الهي حکومت فرو دستان و عقب نگهداشته شدگان، از برنامه هاي اصلي و اقدام هاي اساسي و ترديدناپذير مهدي موعودعليه السلام است. در جامعه و نظامي که امام مهدي عليه السلام بنياد مي نهد، زمام همه امور در دست طبقات محروم است و مستضعفان بر آن حکم مي رانند و به اداره جامعه مي پردازند.

چنين آرماني، هدف اصلي همه اديان آسماني به ويژه اسلام بوده است. در تعاليم اديان، معيارها و اصولي بيان شده که جهت گيري کلي به سود مستضعفان و تحقّق بخش حاکميت آنان است و رويارويي و نبرد اصلي پيامبران، با همين طبقات اشراف، مسرفان، مترفان و مستکبران بوده است؛ يعني، طبقاتي که همواره از تن دادن به حق و عدل سرباز مي زده اند و خوي و خصلت برتري جويي، سلطه طلبي، حق کشي و بيدادگري راه و روش ايشان بوده است.

خداوند در قرآن مي فرمايد: «وَنُريدُ اَنْ نَمُنَ عَلَي الَّذِينَ استُضْعِفُوا فِي الاَرْضِ وَ نَجْعَلَهُم اَئِمةً وَ نَجْعَلَهُمُ الوارِثينَ» [1] ؛ «و خواستيم بر کساني که در آن سرزمين فرو دست شده بودند منّت نهيم و آنان را پيشوايان [مردم] گردانيم، و ايشان را وارث [زمين] کنيم».

اين آيه به صراحت، از امامت مستضعفان سخن گفته و فرو دستان و مستضعفان را ميراث برِ آن زمين معرفي کرده است، روشن است که در دوران ظهور و قيام مهدي آل محمدصلي الله عليه وآله اين وعده خدايي تحقق مي پذيرد و حکومت آل محمدصلي الله عليه وآله؛ يعني، همان حکومت مردم مستضعف و رسيدن محرومان به حق خود.

از نظر ديگر براي اجراي عدالت راستين، حاکميت فرودستانِ محروم ضرورت دارد؛ زيرا در تمامي دوران گذشته تاريخ، مورد اصلي ظلم و بي عدالتي، طبقات محروم بوده اند و سرانجام بايد پديده ناهنجار و ضد بشري «استضعاف» - که تعبيري از همه ظلم ها و ستم ها است - از ميان برود و انسان از زير بار سنگين و شکننده آن آزاد شود.

براي اين امر مهم، مبارزه با علل اصلي «استضعاف» ضرورتي اجتناب ناپذير است. روشن است که زورمندان و زرمداران، دو عامل اصلي استضعاف در گذشته و اکنون بوده اند. هر ظلم و ستمي که به محرومان و بي پناهان شده است، يا مستقيم به دست حکومت هاي اشرافي و مرفّه انجام گرفته است و يا به دست طبقات اشراف و سرمايه دار که در زير چتر حمايت حکومت هاي مستکبر قرار داشتند و با حکايت قانوني و عملي آنها، راه ظلم، تحميل و استثمار را هموار مي ساختند.

اين نظام ها و جريان هاي ضد بشري، هنگامي پايان مي يابند که حکومت و قدرت سياسي و نظامي جامعه، به دست طبقات محروم و مستضعف سپرده شود. دفاع از حقوق پايمال شده فرودستان و مستضعفان، آن گاه امکان دارد که حاکميت به دست آنان سپرده شود. هر حکومتي - هر چه صالح باشد - نمي تواند حقوق محرومان را به آنان بازگرداند؛ مگر اينکه خود از اين طبقه باشد و دردهاي اين طبقه را با تمام وجود خويش لمس کرده باشد. از اين رو، بايد مستضعفان حاکميت يابند و اين از شاخه هاي اصلي اجراي عدالت مطلق است. [2] .
پاورقي
[1] قصص (28)، آيه 5.

[2] عصر زندگي، ص 165 - 174.