«جعفريه» پيروان جعفربن علي تقي - برادر حضرت امام حسن عسکري عليه السلام - بودند. «شيعيان اماميه» او را «جعفر کذّاب» مي خواندند؛ زيرا وي پس از برادرش حسن بن علي عليه السلام، دعوي امامت کرد و منکر فرزند داشتن آن حضرت شد.

هنگامي که علي بن محمد النقي عليه السلام به شهادت رسيد، گروه اندکي از اصحاب او به امامت پسرش جعفربن علي گرويدند و گفتند: پدرش درباره امامت او وصيت کرده است.

گروهي ديگر گفتند: حسن بن علي العسکري عليه السلام در گذشت و پس از او برادرش جعفر بنا به وصيت وي، امام است.

برخي گفتند: امامت از محمدبن علي عليه السلام - که عموي جعفر بود - به وي رسيد.

فرقه اي ديگر به سخني مانند گفتار «فطحيه» پرداختند که عبدالله بن بکير بن اعين از آنان بود و چنان پنداشتند که حسن بن علي، پس از پدرش امام بود و چون درگذشت بعد از وي جعفربن علي به امامت رسيد. همان طور که حضرت موسي بن جعفرعليه السلام پس از عبدالله جعفر (افطح) امامت داشت؛ زيرا بنا به خبري که رسيده چون امامي در گذرد، امامت به مهترين پسر وي رسد.

اين فرقه چون منکر فرزند داشتن حضرت امام حسن عسکري عليه السلام بودند، گفتند: اگر امامي درگذرد و او را فرزندي نباشد، امامت به برادرش خواهد رسيد. [1] .
پاورقي
[1] فرهنگ فرق اسلامي، ص 139.