در قصص قرآني «اصحاب کهف»، نام گروهي از مؤمنان است که از ستم پادشاهي مشرک به غاري پناه بردند و سالياني دراز به خواب عميقي فرو رفتند. بر پايه روايات، اين پادشاه مشرک «دقيانوس» و محل واقعه «افسوس» دانسته شده است. [1] .

داستان اين گروه با اشاراتي کوتاه در اوايل سوره «کهف» ذکر شده است. در آن سخن از يکتا پرستاني است که براي گريز از پرستش خدايان دروغين، به غاري پناه بردند تا از گزند ستمکاران بت پرست برهند. خوابي که آنان را در ربود، به فرمان پروردگار سالياني به طول انجاميد و در اين مدت، چنان هيبتي داشتند که کسي را ياراي نزديک شدن و نگريستن به آنان نبود. آنان را بيدار مي پنداشتند.

اين خفتگان سالياني چند را (بر پايه آيات قرآني 309 سال) در همان حال گذراندند. چون به خواست الهي از خواب برخاستند، چنان گمان بردند که تنها روزي يا کمي بيشتر از روز خواب بوده اند. چون يکي از ايشان براي فراهم آوردن غذا به شهر در آمد، مردم از حال شگفت انگيزشان آگاهي يافتند و بر آن شدند تا بر در غار آنان مسجدي به پا سازند. [2] .

آنچه اين انسان ها را به بحث مهدويّت مرتبط مي سازد، رواياتي است که از آنان به عنوان جمعي از ياران حضرت مهدي عليه السلام ياد شده است آنان در اين بازگشت از حکومت جهاني عدل و قسط بهره وافري خواهند برد.

امام صادق عليه السلام فرمود: «اِذَا ظَهَرَ القائمُ مِنْ ظَهْرِ هَذا البَيْتِ بَعَثَ اللهُ مَعَهُ سَبْعَةً وَعِشْرينَ رَجُلاً مِنْهُم اَرْبَعَةَ عَشَرَ رَجُلاً مِنْ قَومِ مُوسي... و اَصْحابُ الکَهْفِ ثَمانِيَةٌ وَالمِقدادُ وَجابِرُ الاَنْصارِيُّ وَمُؤمِنُ آلِ فِرْعَوْنَ وَ يُوشَعُ بْنُ نُونٍ وَصيُّ مُوسي» [3] البته برخي از مفسرين اهل سنّت نيز به زنده شدن اصحاب کهف در دوران ظهور حضرت مهدي عليه السلام اشاره نموده اند. [4] .
پاورقي
[1] ر.ک: بحارالانوار، ج 14، ص 436 - 411؛ ارشادالقلوب، ج 2، ص 365 - 360.

[2] ر.ک: مکارم شيرازي، ناصر، تفسير نمونه، ج 12، صص 354 - 405؛ بحارالانوار، ج 14، ص 407، باب قصة اصحاب الکهف والرقيم.

[3] ر.ک: طبري، دلائل الامامة، ص 248؛ نيشابوري، روضةالواعظين، ص 266.

[4] ر.ک: القرطبي، تفسير القرطبي، ج 10، ص 390.