فرقه ي «احمديّه» يا «قادياني»، يکي از فِرَق مذهبي در جامعه ي مسلمانان هندوستان و پاکستان است. مؤسّس و باني آن «ميرزا غلام احمد قادياني» بود. او در شهر قاديان پنجاب هندوستان در سال 1879 م. درگذشت. هنوز پيروان او در هندوستان، پاکستان، آفريقا و اندونزي بسيارند.

«احمديّه»، در مبادي اصولي تابع اسلام مي باشند و فقط در سه اصل اختلاف دارند:

1- عقيده به رجعت مسيح 2- اصل جهاد 3- مسأله ظهور مهدي (عج)


در باب مسيح بر آنند که عيسي عليه السلام مقتول نگرديد و بر روي صليب نَمُرد، بلکه ظاهراً به نظر مردم چنين آمد، پس او را در قبري دفن کردند و او بعد از 40 روز برخاست و به هندوستان رفت و در کشمير اقامت کرد و به نشر دعوت انجيل پرداخت و پس از 120 سال عمر در شهر «سِرينَگَر» در گذشت.

در باب مسأله جهاد معتقدند که جهاد با شمشير با دشمنان دين اسلام حرام است، بلکه بايد اين تکليف شرعي با وسايل مسالمت آميز اعمال شود، به همين مناسبت «احمديّه» نسبت به دولت انگليس وفادار بوده اند.

در باب مهدويّت بر آنند که مهدي (عج)، مظهر «عيسي عليه السلام» و «رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلّم» و چون بعضي روايات اسلامي ظهور مهدي منتظر (عج) را در اوايل قرن 14 هـ. ق خبر داده بودند؛ «غلام احمد» خود را «مهدي وقت» معرّفي کرد.

«احمديّه» مرجعي به نام انجمن «احمديّه» دارند که مرکز آن «لاهور» و رئيس آن مکلّف به رسيدگي امور ديني و ارشاد پيروان است. («فرهنگ فارسي معين»، ج 5، ص 104 - «آخرين اميد»، ص 213)