حـاج سيد حسين حائرى ، ساكن ارض اقدس مشهد الرضا (ع )، در اوايل ماه ذى القعدة الحرام سال 1364، فرمود:حـدود سـال 1304 هـجرى ، در ايام دهه محرم سيدى غريب كه او را نمى شناختم به منزل من دركـرمـانـشاه وارد شد.غالبا زوار چه اهل علم و چه غير ايشان از عراقين (ايران و عراق فعلى ) بدون هيچ آشنايى بر من وارد مى شدند و من از ايشان پذيرايى مى نمودم .پس از دو روز، يكى از اهل علم نجف اشرف به ديدن من آمد و آن سيد را شناخت .
به من اشاره كرد

كه اين آقا را مى شناسيد؟ گفتم : سابقه اى با ايشان ندارم .گفت : يكى از مرتاضين بسيار مهم مى باشد.به ظاهر در كوچه مسجد هندى در نجف اشرف دكان عـطـارى دارد و غالبا از نجف و اهل و عيال خود مفقود مى شود.هر چه دركربلا و كاظمين و حله تفحص مى نمايند، او را نمى يابند بعد از چند ماه معلوم مى شود كه در يكى از حجرات مسجد كوفه پـنـهـان و با موى بلند سر و ريش ، درآن جاست .با حال پريشانى او را به نجف آورده ، باز هم بعد از
چند روز مفقودمى شود و در مسجد به خادم مى سپرد كه به اهل و عيالش خبر ندهد.مـن بـعد از اطلاع بر حال سيد، به ايشان بيشتر محبت كردم و اظهار داشتم كه بعضى هاشما را ازمـرتاضين مى دانند! با كمال انكار و امتناع اين مطلب را رد مى كرد و بالاخره بعد از معاهده به اين
كـه اظـهـار نشود، گفت : من دوازده سال در مسجد كوفه و غيره رياضت كشيدم و شرط تكميل ريـاضـت دوازده سال است و در كمتر از آن زمان ، كسى به مقامى نمى رسد. او كمالات خودش را مـخفى مى كرد فقط گفت : احضار جن ممكن است ، ولى جن دروغ مى گويد و گاهى راست هم
مـى گـويـد، لـذا اعتمادى به قول آنهانيست .احضار ملك هم ممكن است ، ولى چون آنها مشغول عـبادت هستند، شايسته نيست ايشان را از عبادت باز داشت .ولى من روح همين علماء گذشته رااحضارمى كنم و آنچه از مغيبات سؤال كنم ، جواب مى گويند.مـن در آن چـنـد سـال اخير كه به تو به مجالس روضه خوانى و سينه زنى توهين مى كردند، جهت تـقـويـت اسـاس شرع ، مجلس روضه خوانى خيلى مفصلى اقامه مى نمودم كه از اول فجر، مجلس
مـنـعـقـد و تـا يك ساعت بعد از ظهر ختم مى شد و ازلحاظ هزينه زياد و زحمات بدنى ، خيلى در زحـمت بودم .
در آن مجلس شصت نفرروضه خوان شهرى و غريب كه از ساير شهرها آمده بودند وپـنـج مداح ، روضه مى خواندند و در اين هشت و نه ساعت كه مدت مجلس بود، سى نفر و بقيه در بـاقـى ايـام مى خواندند و همه آنها حقوق داشتند، لذا از سيد خواهش كردم كه شما از علماءسؤال كنيد، آيا اين مجلس با اين زحمات مقبول اهل بيت (ع ) هست ؟گفت : من شبها روح علماء را احضار مى كنم .بـنـا شـد اين كار را انجام دهد، لذا گفت : من به چهار نفر از علماء مراجعه و از آنها سؤال مى كنم :مـرحوم آقا ميرزا حبيب اللّه رشتى ، مرحوم آقا ميرزا محمد تقى شيرازى ،مرحوم آقا سيد اسماعيل صـدر و مـرحـوم آقـا سـيـد على داماد (ره ) كه ايشان داماد آقاشيخ حسن مامقانى و به اين جهت معروف به داماد بود.روز بـعـد گفت : من آقايان را احضار و سؤال كردم ، گفتند: بلى ، اين مجلس مقبول اهل بيت (ع )است و در روز نهم يا دهم حضرت ولى عصر عجل اللّه تعالى فرجه الشريف تشريف مى آورند. با كمال وجد و شوق گفتم : چرا روزش را تعيين نكرديد؟ گفت : امشب سؤال مى كنم .فردا صبح گفت : آنچه مى گويم بنويسيد و نگه داريد.آن روز، روز پنجم محرم بود.وضع من بر خلاف وضع رياست و ترتيب علماء دركرمانشاه بود كه درجـاى مـعـيـنـى بنشينند و اشخاص محترم به طرف ايشان بيايند وقهرا آن قسمت ، صدر مجلس مـحـسـوب شـود، بلكه كنار در خانه نشسته يا مى ايستادم و براى هر كسى قيام مى نمودم ، لذا اين مـجـلـس مورد توجه عموم اهل شهر بود و غالباراهش مسدود مى شد و يك دسته ديگر در كوچه انتظار مى كشيدند تا زمانى كه اشخاص داخل منزل خارج شوند و آنها به جايشان بيايند.سيد گفت : در روز نهم ، حدود ساعت دو كنار چاهى كه نزديك درخانه است ،نشسته ايد يك مرتبهحال شما منقلب مى شود و تمام بدنتان تكان مى خورد، در آن حال به نقطه اى كه آخرين حد محل
نـشـسـتن زنها است نگاه كنيد.هر وقت تكان خورديد متوجه آن نقطه مجلس باشيد كه يك عده اشـخاص (ده دوازده نفر) به يك هيئت و يك لباس و يك شكل ، نشسته اند يكى از آنها حضرت ولى عـصـر عجل اللّه تعالى فرجه الشريف است .آنها ساعت دو، از در اتاق روضه خوانها از طرف بيرونى ،
وارد مـى شـونـد وتا ساعت سه تشريف دارند و ساعت سه كه مجلس براى خارج و وارد شدن افراد بـهـم مـى خـورد، ايشان در ضمن مردم بيرون مى روند و شما ملتفت نمى شويد.با وضوباشيد و به مـحـضر مباركشان برسيد و خدمتى از قبيل : چاى دادن يا استكان برداشتن انجام دهيد.
آنها براى\ شـمـا قيام نمى كنند و مى گويند: اين خانه ، خانه خودمان است ،در خانه برويد و از مردم پذيرايى كنيد. در هـمـان سـاعـتـى كه تشريف دارند دو روضه خوان ، روضه مى خوانند و هر دو از امام زمان (ع ) مى گويند و كسى مصيبت نمى خواند با اين حال ، مجلس خيلى دگرگون وضجه و ناله بيشتر از
هـر روز مـى شود. آقاى اشرف الواعظين كه هر روز يك ساعت بعد از ظهر مى آيد و مجلس را ختم مى كند، در همين ساعت آمده و منبر مى رود و ازامام زمان (ع ) مى گويد. بـه هـر حـال ايـن مذاكرات در روز پنجم محرم بين من و سيد مرتاض اتفاق افتاد و اين مطالب رانوشتم . مـن هـمـيشه دم در مى ايستادم و پذيرايى مى كردم و اتاقى در بيرونى ، مجمع آقايان روضه خوانها بود. تا روز نهم در انتظار اين قضيه روز شمارى مى كردم . در آن روز،مجلس جمعيت زيادى داشت و مـن در آن سـاعـت معين كنار چاه نشسته بودم ناگاه لرزشى بر من عارض شد و بدنم شروع به تـكان خوردن نمود فورا به آن نقطه معين نگاه كردم ، ديدم در همان مكان حلقه اى مشتمل بر ده ، دوازده نفر دايره وار و در لباس معمول اهل كرمانشاه (عباى بلند و كلاه نمدى و دستمال روى آن و كـفـش پـاشـنـه خوابيده ) نشسته اند. آنها تماما گندمگون و قوى استخوان و در سن نزديك به چـهـل سـالـگـى بـودنـد بـه مـن تـبسم كردند و قيام و تواضعى كه معمول همه كس بود، حتى اهـل حـكـومت و امراء لشكر، نكردند و گفتند: خانه خودمان است همه چيز آورده اند شمادر خانهبرويد و مشغول پذيرايى باشيد. به مكان خود مراجعت نمودم و دانستم كه اين آقايان از در اتاق بيرونى به اندرونى آمده اند. به هر حال در آن ساعت دو نفر منبر رفتند و با آن كه روز تاسوعا معمولا مصيبت حضرت اباالفضل (ع ) را مـى خـوانـنـد، هر كدام چند دقيقه منبر رفتند و به امام زمان (ع ) به عنوان تسليت خطاب
مـى كـردند مجلس از گريه و زارى هنگامه بود. آقاى اشرف الواعظين كه بايد بعد از ظهر بيايند، ساعت دو آمدند و به اتاق روضه خوانها نرفتند و در همان مجلس وارد شدند و كنار در خانه ، پهلوى مـن نشستند وگفتند: من امروز براى رفع خستگى تعطيل كردم ، چون فردا كه عاشورا است كار زياداست .
ولى نتوانستم اين جا نيايم . ايـشـان بعد از چاى و قليان ، به منبر رفت و سكوتى طولانى كرد و بعد بدون مقدمه اى كه معمول
اهـل مـنـبـر است صدا زد: اى گمشده بيابانها روى سخن ما با توست مجلس بحدى از اين كلمه پـريـشان و مردم به سر و سينه مى زدند كه همگى بى اختيارشدند.پس از لحظه اى ديدم افراد آن حلقه نيستند. و دانستم از همان در اتاق وسطى رفته اند