گر نگاهت بر من افتد، دست و پا گم می کنم
روح گر گردد جدا آن دم، تبسم می کنم

گر فتد روزی مسیرت ، بر گذرگاه دلم
 رخ کنی پنهان ، رخت را من تجسم می کنم

گر رسد جانم به لب ،آندم سراغ از من بگیر
ورنه من چون بحر ،از هجرت تلاطم می کنم

گر شبی فیض حضورت ، شد نصیب این گدا
گو به حق از رحمتت ، بر او ترحم می کنم

گر ندارم جای چون ، اندر نظام عشق تو
زندگی با نام تو ، در بین مردم می کنم

از خدا چیزی نخواهم، جز دمی با تو نشستن
گر نشد، اندر خیال ، با تو تکلم می کنم

بهر دیدارت به هر سو ، در میان دوستان
گاه چون رو سوی مشهد ، گاه هم قم می کنم

هر کجا رفتم همه اغیار را دیدم به چشمپ
غیر می بینم تو را ، تنها تجسم می کنم

عیب نبود نوکری ، عاشق به اربابش شود