با نگاهی به خود و جامعه ­مان در می­ یابی گرفتار بحرانی بزرگتر از خشک­سالی هستیم، بحران کمرنگ شدن مهر و عاطفه یا «خشک­دلی».
راوی: اگر منصف باشیم می­ بینیم که دل­های ما هم مثل ذخایر آبی سرزمینمون دچار مشکل شده. مشکلی که می­ تونیم اسمش رو بذاریم: «بحران خشک­دلی» بله درست شنیدید، «خشک­دلی».

اون دلال نامحترمی که خون مردم رو برای درآمد بیشتر خودش، توی شیشه کرده. اون پزشکی که به بیمار بد حالش، میگه: «تا پول واریز نکنی، عملت نمی ­کنم». اون معلمی که به دانش ­آموزاش می­گه: «درس بخونید یا نخونید به حال من فرقی نمی­کنه». اون مغازه ­داری که جنس تاریخ گذشته رو به مشتریش غالب می­کنه. اون فرزندی که نسبت به پدر و مادر پیرش بی­توجه شده. همگی دچار همین «خشک دلی» شدن. و باید زودتر برای این «خشک­دلی» فکری بکنیم، چون به مراتب آثار زیان­ بارش از خشک­سالی بدتره.

قدم اول هم برای برون رفت از بحران خشک­دلی اینه که از خودمون شروع کنیم. پذیریم که در حق دلمون بد کردیم. بپذیریم که خیلی وقتا یادمون رفت که باید به دلمون رسیدگی کنیم. خیلی وقت­ها فراموشش کردیم که باید اون رو در معرض بارونی قرار بدیم که بهش نشاط و زندگی می ­بخشه. بارونی که می­تونه به قلب ما بباره و مرحمی بر تمام زخم­ هاش باشه و ترک­ هایی که به خاطر اشتباهات خودمون، بی­ مهری دیگران و مشکلات زمانه ایجاد شده رو درمان کنه. شاید برای بعضی از شما سؤال شده باشه که از کدوم بارون دارم حرف می­زنم؟