نويد حضور و ظهور تك سوار دادگستر هستي، حضرت امام  مهدي (عج) پيش از ميلاد آن حضرت از سوي حضرت زهراي مرضيه  عليها السلام  با سخنان گوناگون داده شده است كه معروف‎ترين اين سخنان حديث گوهر باري به نام «خبر لوح» است.
آبشار سرشار اين شناخت و معرفت در «صحيفة حضرت  فاطمه  عليها السلام » تجلي يافته است؛ مجموعه مطالب و احاديثي كه از اسرار الهي محسوب مي‎شود و فقط در اختيار اهل بيت عليهم السلام  از حضرت امام علي  عليه السلام  تا امام مهدي (عج) قرار داشته است.
در اين ميان برخي از اصحاب والا قدر كه از آشنايان با معارف ناب محمدي  صلّي الله عليه و آله  و شيفتگان خاندان نبوي بوده‎اند، آگاهي ‎هاي  آسماني را نصيب خود ساخته‎اند كه از آن ميان به جابر بن عبدالله انصاري مي‎توان اشاره كرد.
او نقل مي‎كند كه روزي در محضرحضرت فاطمه زهراي اطهر عليها السلام  بودم كه صحيفه‎اي نوراني ديدم. سؤال كردم اين چه نوشتاري است، فرمود:
«هذا لوح اهداهُ الله الي رسول الله  صلّي الله عليه و آله  فيه اسم ابي و اسم بعلي و اسم اِبْنَيّ و اسماء الاوصياء من ولدي فاعطا فيه ليَسُرّني»؛
اين كتابي است كه خدا آن را به پيامبر هديه فرمود. در اين نوشتار نام پدرم و شوهرم و اسم دو فرزندم و اماماني كه همه از فرزندان من هستند، وجود دارد. رسول خدا آن را به من عطا كرد تا مرا مسرور و شادمان سازد.
گفتم: در اين كتاب دوازده نام ثبت شده است، آنها اسامي چه كساني است؟
حضرت فاطمه زهرا  عليها السلام  فرمود:
«هذه اسماء الاوصياء اوّلهم ابن عمّي واحد عشر من ولدي و آخر هم القائم»[1]؛
اين نام‎هاي جانشينان  پيامبر- است، اول آنها علي  عليه السلام  پسر عموي من و يازده فرزندان او كه همه از نسل من هستند و آخرين آنها، حضرت قائم  عليه السلام  است.
در برخي از اخبار و روايات، پس از بيان ماجراي «خبر لوح» به نسخه برداري جابر اشاره كرده و از تطبيق آن چه جابر در دست دارد با لوحي كه حضرت امام محمد باقر  عليه السلام  نزد خود دارد سخن گفته شده است. سپس به اين عبارت صراحت دارد كه در لوح از قول خداوند تبارك و تعالي نوشته شده است:
«... با فرزند او (امام حسن عسكري  عليه السلام )، «محمد» كه رحمت است براي جهانيان، سعادت را به اوج مي‎رسانم.» كمال موسي، شوكت عيسي، شكيبايي ايوب با اوست. در زمان (غيبتِ) او دوستان من خوار و زبون مي‎شوند و سرهاي آنها همچون سرهاي ترك و ديلم به پيش اين و آن به رسم هديه فرستاده مي‎شود، كشته مي‎شوند، سوزانيده مي‎شوند و همواره در ترس و وحشت و اضطراب به سر مي‎برند. زمين با خونشان رنگين گردد، زنانشان در سوگ آنها گريان و نالان شوند، آنها دوستان حقيقي من هستند كه به وسيلة آنها فتنه‎هاي تيره و تار را دفع كنم و به وسيلة آنان اضطرابها و تشويش‎ها را برطرف سازم و گرفتاري‎ها را رفع نمايم و بندها را فروگشايم. بر آنها باد صلوات و درود و رحمت از پروردگارشان و آنهايند هدايت يافتگان.»[2]
يـا رب كـه كارها همه گردد به كام ما نور حضور خـويش فروزد امام ما
مـا بـادة مـحـبّت او نـوش كـرده‎ايـم اي بـي‎خـبر ز لذّت شرب مدام ما
هرگز نميرد آن كه از اين باده زنده شد ثبت است بـر جريدة عالم دوام ما
اي بـاد اگر بـه كـوي امام زمان رسي زينهار عرضه دار به پيشش پيام ما
محمود بن لبيد مي‎گويد پس از رحلت حضرت  رسول خدا  صلّي الله عليه و آله  فاطمه را در كنار قبر حضرت حمزه، در احد در حال عزاداري وگريه مشاهده كردم، فرصت را غنيمت شمردم، به محضر او رفتم و پرسيدم:
آيا براي امامت حضرت امام  علي  عليه السلام  از سخنان حضرت رسول اكرم صلّي الله عليه و آله مي‎توان دليلي آورد؟
آن حضرت سخن خود را با اين عبارت شروع كرد:
«و اعجباه انسيتم يوم غدير خم؟»؛
شگفتا! آيا حادثة عظيم غديرخم را فراموش كرده‎ايد؟!
سپس سخن جامع و كامل پيامبر  صلّي الله عليه و آله  را دربارة حضرت علي عليه السلام  بيان فرمود. آنگاه با پرسش ديگر من، اين عبارات زرّين و مهر آفرين را بيان نمود:
«قسم به خدا اگر حق را به اهلش واگذار مي‎كردند و از عترت رسول خدا اطاعت مي‎نمودند، دو نفر هم با يكديگر اختلاف نمي‎كردند و امامت همان گونه كه رسول خدا معرفي فرمود از حضرت علي  عليه السلام  تا حضرت قائم (عج) فرزند نهم امام حسين  عليه السلام  پشت به پشت و نسل به نسل تداوم مي‎يافت.»[4]
شناخت ديرينة زهراي مرضيه عليها السلام  نسبت به فرزند عزيز خود و آيندة عالمگير او وسعتي بسيار دارد به گونه‎اي كه رواياتي نيز از سوي راويان اهل سنت در اين باره به چشم مي‎خورد كه از آن ميان مي‎توان به اين حديث اشاره كرد كه رسول اكرم ـ صلّي الله عليه و آله ـ به دخت دلبند خود فرمود:
«اي فاطمه! سوگند به خداوندي كه مرا به حق برانگيخت، مهدي اين امت از اين دو (حسن و حسين) است، چون دنيا پر از هرج و مرج شد، فتنه‎ها همه جا را فرا گرفت، راهها ناامن گرديد، گروهي‎برگروهي شبيخون زدند، بزرگان بر زيردستان ترحم نكردند، كوچكها احترام بزرگان را رعايت نكردند خداوند در چنين زماني كسي را مي‎فرستد كه قلعه‎هاي ضلالت را فتح مي‎كند و دل‎هاي بسته را مي‎گشايد و دين را در آخرالزّمان به پا مي‎دارد چنانكه من در اول زمان به پا داشتم. زمين را پر از عدل و داد كند، چنان كه پر از ستم شده باشد.»[5]
روشناي بينش فاطمي ـ عليها السلام ـ دربارة اميد آفرينش و فرياد رس هستي در سراي سيره و سخن فرزندان آن پاك‎بانو نيز به خوبي مشاهده مي‎شود، به گونه‎اي كه امام مجتبي ـ عليه السلام ـ با عبارت «خوشا به سعادت كسي كه روزگار او را درك كند»، آينة انديشة خود را نسبت به عظمت مهدي موعود ـ عليه السلام ـ نمايان مي‎سازد و مي‎فرمايد:
«خيرها همه در آن زمان است، زيرا قائم ما قيام مي‎كند و تمامي تلخي‎ها و سختي‎ها را از بين مي‎برد. در زمان او درندگان با يكدگير سازش مي‎كنند، زمين گياهان خود را خارج مي‎كند، آسمان بركاتش را نازل مي‎كند، گنج‎هاي نهفته در زمين براي او ظاهر مي‎شوند، بين شرق و غرب عالم، تحت سلطه و سيطرة او در مي‎آيد، خوشا به سعادت كسي كه روزگار او را درك كند و اوامر و سخنان وي را گوش دهد.»[6]
و سر سلسلة شهيدان هميه جاويد جهان، امام حسين  عليه السلام طلوعي زرّين و بنيادين از آسمان باور خويش نسبت به پور نهمين خود بقيةُ الله، پديدار مي‎كند و با بي‎كران ارادت و عشق خود مي‎فرمايد:
«لَوْ اَدْرَكْتُهُ لُخَدَمتهُ اَيّامُ حَياتي...[7]»؛
اگر زمان او را درك كنم همة عمر به خدمتگزاري وي مشغول مي‎شوم... كسي كه در زمان غيبت بر آزار و انكاردشمنان، صبر كند، همانند فردي است كه در محضر رسول خدا  صلّي الله عليه و آله  جهاد مي‎كند!!
اين شناخت روشنگر در توفان بلاهاي طاقت سوز در سرزمين سرخ هستي، كربلا، نسيم آرامشي چشمگيرگرديد بدان‎گونه كه امام محمد باقر عليه السلام  مي‎فرمايد:
جدّ عزيزم حسين  عليه السلام  در آن هنگامة رنج و مصيبت  رو به ياران كرد و فرمود:
بهشت بر شما مژده باد، سوگند به خدا پس از ماجراي ما  در عاشوراي خونين  و بعد از مدتي خداوند، ما و شما را زنده مي‎كند و به صحنه مي‎آورد تا قائم ما ظهور كند او از ستمگران انتقام مي‎كشد و من و شما زنجيرها، بندها و انواع عذابهايي كه ستمگران را به وسيلة آنها عذاب مي‎كنند، مي‎بينيم.
شخصي از امام پرسيد: قائم شما كيست؟
حضرت فرمود:
«هفتمين فرزند پسرم محمد باقر  عليه السلام   است و او «حجة» بن الحسن بن علي بن محمد بن علي بن موسي بن جعفر بن علي پسرم خواهد بود. كسي كه دوران طولاني غايب مي‎شود، سپس آشكار شده و جهان را كه پر از ظلم و جور گرديده‎، لبريز از عدل و داد مي‎كند.»[8]
آري؛
دانـي كـه چيست دولت روي امام ديدن در كوي او گدايي، بر خسروي گزيدن
گاهي بـه حـضرت او، راز نـهفته گـفتن گـاه از لب شريفش، اسرار دل شنيدن
گـاهي جـهاد كـردن، بـا دشمنان مـلت سـرهاي نـاكسان را در مقدمش بريدن
[2] . احتجاج طبرسي، ص 67؛ الزام الناصب، ج 1، ص 213؛ بحار الانوار، ج 36، ص 195؛ غيبت طوسي، ص 93.
[3] . شوق مهدي ـ عليه السلام ـ (مجموعه اشعار فقيه والا گوهر ملا محسن فيض كاشاني (ره) دربارة حضرت مهدي ـ عليه السلام ـ)، ص 83.
[4] . احقاق الحق، ج 21، ص 26 و 27؛ كوكب الدرّي، ج 1، ص 235؛ عوالم المعارف، ج 11، ص 228.
[5] . ذخائر العقبي، ص 136.
[6] . يوم الخلاص، ص 374؛ بشارة الاسلام، ص 81.
[7] . عقدر الدرر، ص 160؛ كمال الدين، ص 317.
[8] . مقتل الحسين مقرم، ص 258.
[9] . شوق مهدي ـ عليه السلام ـ، ص 49.