در زندگی روزمره و متعارف مردم عادی، عادت و قانون طبیعت بر این است که شخصی تا به سنّ پانزده سالگی نرسیده، بالغ نشده و به کمال هم نرسیده است؛ یعنی باید دیگران او را کمک کنند و تکلیف هم ندارد. لکن آنجا که مصلحت الهی اقتضا کند، این عادت طبیعت در هم می ریزد و طفل در گهواره به سخن می آید که من پیامبر هستم و کتاب آسمانی هم دارم.(1)

امامان ما نیز این گونه اند، یعنی همان علم و عصمت و توانی که قرار است


خداوند متعال در بزرگ سالی به ایشان بدهد، می تواند قبل از بلوغ هم به آنان بدهد؛ چنان که در مورد امام جواد و امام زمان علیهما السلام اتفاق افتاده است. با این حال شخصی مثل ابوبصیر می گوید: از امام (باقر یا صادق علیهما السلام) پرسیدم:

«أَ یکُونُ أَنْ یفْضَی هَذَا الْأَمْرُ إِلَی مَنْ لَمْ یبْلُغْ؟

قَالَ: سَیکُونُ ذَلِکَ؟

قُلْتُ: فَمَا یصْنَعُ؟

قَالَ: یوَرِّثُهُ عِلْماً وَکُتُباً وَلَا یکِلُهُ إِلَی نَفْسِهِ»؛(2)

«آیا این امر به کسی که هنوز بالغ نشده نیز خواهد رسید؟

فرمود: به زودی چنین خواهد شد.

عرض کردم: پس در این حال چه می کند؟

فرمود: خداوند علم و کتاب را به او ارث می دهد و او را به خودش واگذار نمی کند».


1- 38. فَأَشارَتْ إِلَیهِ قالُوا کَیفَ نُکَلِّمُ مَن کانَ فِی الْمَهْدِ صَبِیا قالَ إِنِّی عَبْدُ اللَّهِ آتانِی الْکِتابَ وَجَعَلَنِی نَبِیا) سوره مریم: آیه 29 و 30.

2- 39. بحارالانوار، ج 51، ص 43 به نقل از غیبت نعمانی.