در کتاب غیبت شیخ طوسی نقل شده که جابر جعفی از امام باقرعلیه السلام نقل می کند که روزی عمر بن خطاب به همراه امیر المؤمنین علی علیه السلام بود که از ایشان پرسید: در مورد مهدی به من خبر بده که اسمش چیست؟

امام علی علیه السلام فرمود:

«أَمَّا اسْمُهُ؛ فَإِنَّ حَبِیبِی عَهِدَ إِلَی أَنْ لَا أُحَدِّثَ بِاسْمِهِ حَتَّی یبْعَثَهُ اللَّهُ»؛

«امّا در مورد اسم آن حضرت، حبیب من رسول خداصلی الله علیه وآله با من عهد کرده که اسم او را بیان نکنم، تا آن گاه که خداوند او را برانگیزد».

عمر گفت: پس در مورد برخی از اوصاف او بفرما.

امیر المؤمنین علیه السلام فرمود:

«هُوَ شَابٌّ مَرْبُوعٌ، حَسَنُ الْوَجْهِ، حَسَنُ الشَّعْرِ، یسِیلُ شَعْرُهُ عَلَی مِنْکَبَیهِ وَ نُورُ وَجْهِهِ یعْلُو سَوَادَ لِحْیتِهِ وَرَأْسِهِ، بِأَبِی ابْنُ خِیرَهِ الْإِمَاءِ»؛(1)

«او جوانی است خوش اندام، خوش رو و خوش مو، موهایش بر شانه هایش ریخته و روشنایی چهره اش بر سیاهی موی سر و رویش غلبه دارد. پدرم به فدای فرزند بهترین کنیزان!»





1- 35. غیبت طوسی، ص 470 / اعلام الوری، ص 465 / کشف الغمه، ج 2، ص 465 / بحارالانوار، ج 51، ص 36.