محمّد بن سلیمان می گوید: پدرم در مورد آیه شریفه «هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ الْغاشِیهِ»(1) از امام صادق علیه السلام پرسید، آن حضرت جواب دادند:

«یغْشَاهُمُ الْقَائِمُ بِالسَّیفِ.

قَالَ: قُلْتُ: وُجُوهٌ یوْمَئِذٍ خاشِعَهٌ؟

قَالَ: یقُولُ: خَاضِعَهٌ لَا تُطِیقُ الِامْتِنَاعَ.

قَالَ: قُلْتُ: عامِلَهٌ؟

قَالَ: عَمِلَتْ بِغَیرِ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ.

قُلْتُ: ناصِبَهٌ؟

قَالَ: نَصْبُ غَیرِ وُلَاهِ الْأَمْرِ.

قَالَ قُلْتُ: تَصْلی ناراً حامِیهً؟

قَالَ: تَصْلَی نَارَ الْحَرْبِ فِی الدُّنْیا عَلَی عَهْدِ الْقَائِمِ وَفِی الآْخِرَهِ نَارَ جَهَنَّمَ»؛(2)

«مراد قائم است که با شمشیر خواهد آمد و ظالمان را احاطه خواهد کرد.

گفتم: وجوه یومئذ خاشعه یعنی چه؟

فرمود: همه برای قائم خاضع می شوند؛ به گونه ای که کسی قدرت نافرمانی ندارد.

عرض کردم: عامله یعنی چه؟

فرمود: به غیر از آنچه که خداوند نازل کرده عمل می کنند.

گفتم: ناصبه یعنی چه؟

فرمود: کسانی منصوب شدند که لایق نبودند.

گفتم: تصلی ناراً حامیه چیست؟

فرمود: آتش دنیا، مراد سوزش شمشیر قائم است و در آخرت، آتش جهنم است».

ص:23
1- 17. سوره غاشیه، آیه 1.
2- 18. بحارالانوار، ج 51، ص 50 / ثواب الاعمال.