دل را زبیخودى سر از خود رمیدن است
جان را هواى از قفس تن پریدن است
از بیم مرگ نیست كه سر داده‏ام فغان بانگ جرس زشوق به منزل رسیدن است دستم نمى‏رسد كه دل از سینه بركنم
بارى علاج شوق، گریبان دریدن است
شامم سیه‏ تر است زگیسوى سركشت خورشید من برآى كه وقت دمیدن است سوى تو اى خلاصه گلزار زندگى
مرغ نگه در آرزوى پر كشیدن است…