ظهوری را می پاییم که خداوند یکتا از آدم تا خاتم را به انتظارش نشانده است:

به روزگار جوانی جمعه را منتظر بودیم که می دانستیم آن آفتاب نیمروز از مشرق جمعه بر می آید و هر جمعه که غروبگاه خود را می نمود امید را تازه می کردیم که دگر جمعه ای در راه است نگران مباش...





میر من شهسوار دشت امید


با سواران خویش می آید


لـشـگـر یــاس و نــا امیدیـهـا


پیش پایش دگر نمی پاید





و اکنون که آفتاب عمر با نزدیک شدن به غروبگاه خود رنگ می بازد و از نهانگاه خود می شنویم





دگر این جان خسته ام گویا




تــا غروبـی دگــر نمی پاید







با این بیت خواجه شیراز مترنم می شویم:





صبا خاک وجود ما بدان عالی جناب انداز




بود کان شاه خوبان را نظر بر منظر اندازیم.*








*رساله زادالسالکین ، ملا محسن فیض کاشانی