در دارالسلام نقل كرده كه ابراهيم‌عليه السلام را ابوالضيفان كنيه داده بودند، او چنان بود كه ناهار و شام جز با مهمان نمى‌خورد، و چه بسا يك فرسنگ يا دو فرسنگ و يا بيشتر راه مى‌رفت تا مهمانى بيابد، و ضيافت او تا روز قيامت برپا است و همين شجره مباركه‌اى كه خداوند تعالى مى‌فرمايد: «يوقد منْ شجره مباركه»(121)؛ از درخت مباركى روشنى مى‌يابد.
البته اين ضيافت و مهمانى، ضيافت به وسيله علوم و سنت‌ها است(122) كه به وجود پيغمبر و امام تا روز قيامت برپا است. در زيارت روز جمعه چنين مى‌خوانيم: «وانا يا موْلاي فيه ضيْفك وجارك»؛ و من، اى آقايم! در اين روز مهمان تو و در پناه تو هستم. و در بخش سوم آنچه مناسب اين معنى بود گذشت