امام باقر عليه السلام فرمود: «او خونخواه است، با تاسف و غضبناك خروج مى‌كند به خاطر غضب خداوند بر اين خلق، پيراهنى كه رسول خداصلى الله عليه وآله روز احد پوشيده بود بر اندام اوست، و عمامه سحاب و زره سابغه و شمشير ذوالفقار پيغمبر با اوست، شمشير بر شانه مى‌گذارد و تا شش ماه از كشته پشته مى‌سازد».(66)
بشير نبال گويد: به امام باقر عليه السلام عرض كردم: آنها مى‌گويند: «هرگاه مهدى‌عليه السلام قيام كند، خود به خود امور برايش درست مى‌شود و به قدر يك حجامت هم خون نمى‌ريزد؟ فرمود: «نه، سوگند به آنكه جانم به دست اوست! اگر براى كسى امور خود به خود درست مى‌شد براى پيغمبرصلى الله عليه وآله اين امر واقع مى‌گشت كه دندان‌هايش خون‌آلود و پيشانى‌اش شكسته شد، نه؛ سوگند به آنكه جانم در دست اوست [كار به جايى رسد كه]ما و شما عرق و علق (> خون بسته شده) را از چهره پاك كنيم، و دستى به پيشانى كشيد».(67)
علق يعنى: خون، و پاك كردن عرق و خون كنايه از محنت‌ها و رنج‌ها است كه باعث مى‌شود انسان عرق كند، و يا جراحت‌هايى كه خون‌ها را جارى مى‌سازد.