پرده از خاك به رسوايى ما بكش اى مايه سودايى ما
لب خاموش و به غم خانه دل شده پنهان غم تنهايى ما مرغى اندر قفسى مرده كنون
چه كنداين سر شيدايى ما
نم اشكى كه بدين ديده دود خود نشانى است ز بينايى ما
تا نگويى سخن از عقل و خرد
به جنون آمده ليلايى ما
چه كنم با تن رنجور و خزان ز فنا سر زده برنايى ما…