عابد زاهد، حاج ملا عباسعلى جورتانى ( ( 217 ) ) ( ره ) مى فرمايد : در سفر به مكه معظمه ، با اهل قافله بر قطار شتران سوار بوديم .
شتر من در آخر قرارداشت .
ناگاه از تـشنگى و ضعف خوابيد .
با توقف حيوان ، بند قطار گسيخته شد ومقدارى از قافله عقب ماندم .
ناگاه خنجرى بر سر و پيشانيم خورد و به زمين افتادم احساس كردم كسى بر پشت من آمده است تا سرم را از تن جدا كند .
در اين لحظه چون زبان نداشتم ، در دل متوسل به حضرت بقيه الله ارواحنا فـداه شـده و گـفتم : يا حجه الله ،ادركنى .
فورا ديدم بيابان روشن شد و پشتم سبك گرديد و آن ظالم هم دفع شد .
[ومعلوم نيست كارش به كجا انجاميد .
] بعد از اين قضيه بيهوش شدم و همان جا افتاده بودم ، تا روز بعد، قبل از ظهر كه همراهان به سراغم آمده و مرا بردند و چون زخم عميقى برداشته بودم ، طبيب به آنهاگفت : از بين خواهد رفت .
وقـتـى به مدينه طيبه رسيدم ، با كمال ضعف به حرم مقدس رفتم و به پيغمبراكرم ( ص ) پناهنده شدم .
پس از اين توسل ، آن زخم عميق با آن كه احتياج به بخيه داشت ، درمان شد ( ( 218 ) ) .