مرحوم حاج ملا باقر بهبهانى ، در كتاب دمعه الساكبه نوشته است : فـرزندم ، على محمد كه تنها پسرم بود، مريض شد و روزبه روز هم مرضش شدت پيدا مى كرد و بر حـزن و انـدوه من مى افزود، تا آن كه مردم از او نااميد شدند و يقين به مردنش نمودند، لذا علما و سادات در دعاهايشان براى او طلب شفا مى كردند .
تا آن كه شب يازدهم مرضش ، حال او سخت شد و مرضش سنگين و اضطراب و التهابش شديد گرديد .
راه چاره اى نداشتم به همين جهت ملتجى و متوسل به حضرت قايم ( ع ) شدم و با ناراحتى و اضطراب از نزد پسرم خارج شدم و بر بام خانه بالا رفـتـم .
بى قرارانه به حضرتش متوسل گشته و با ذلت و مسكنت عرض مى كردم : يا صاحب الزمان ادركـنى يا صاحب الزمان اغثنى و خود را به خاك عجز و مذلت ماليدم .
بعد هم از بام پايين آمدم و نـزد پـسرم رفتم و پيش رويش نشستم ، با كمال تعجب ديدم نفسش آرام ، حواسش بجا و عرق او را گرفته بود .
خدا را بر اين نعمت بزرگ شكرگزارى كردم ( ( 212 ) ) .