سيد بن طاووس ( ره ) مى گويد : رشيد ابوالعباس بن ميمون واسطى قضيه اى در مسيرسامرا براى من نقل كرد و گفت : زمـانـى شـيخ ورام بن ابى فراس ( ره ) ( جد من ) به خاطر ناراحتى كه از مغازى ( ظاهرا نام شخصى اسـت ) پيدا كرده بود، از حله به كاظمين رفت و روزى كه من به قصد زيارت سامرا حركت كردم ، در كاظمين ايشان را ديدم .
هوا بسيار سرد بود و من مقصد خود رابراى شيخ گفتم .
ايشان فرمود : مى خواهم با تو رقعه اى بفرستم كه آن را به همراه خود داشته باشى .
وقتى به سرداب مـقـدس رسـيـدى و وارد آن جـا شدى آخرين نفرى باش كه خارج مى شود همان وقت نامه را در سرداب بگذار و بيرون بيا .
صبح به آن جا برو اگر رقعه را در جاى خود نديدى به احدى چيزى نگو .
ابـوالـعباس واسطى مى گويد : من اين دستورات را انجام دادم صبح هم رقعه را نيافتم وبه طرف منزل برگشتم .
شـيـخ ، پـيـش از رسـيدن من با ميل خود به حله برگشته بود .
بعدا در موسم زيارت او رادر حله ملاقات كردم و فرمود : آن حاجت را به من مرحمت كردند .
سپس ابوالعباس گفت : اين حديث را بعد از فوت شيخ تا به حال به احدى نگفته بودم ( ( 205 )