سيد رضى الدين محمد آوى ، مدت زيادى نزد اميرى از اميران سلطان جرماغون ( يكى از سلاطين مغول ) زندانى بود و در نهايت سختى و تنگى بسر مى برد .
در عـالـم رويـا حـضرت بقيه الله ارواحنافداه را مشاهده كرد و نزد ايشان گريست و عرضه داشت : مولاى من براى رها شدن از اين گروه ظالم مرا شفاعت فرماييد .
فرمودند : دعاى عبرات را بخوان .
عرض كرد : دعاى عبرات كدام است ؟ فرمودند : آن دعا در كتاب مصباح تو آمده است .
سيد گفت : مولاى من چنين دعايى ، در مصباح من نيست .
فـرمـودنـد : مصباح را نگاه كن ، آن را خواهى يافت .
در اين جا سيد از خواب بيدار شد وچون صبح شـده بود، نماز خواند و كتاب مصباح را باز نمود و ورقه اى در ميان اوراق آن كتاب ديد كه دعا در آن نوشته شده بود .
چهل مرتبه آن دعا را خواند .
امـيـرى كـه ايشان را زندانى كرده بود، دو زن داشت يكى از آن دو، عاقل و اهل تدبير بودكه بر او اعـتماد داشت .
امير بنا به قرارى كه گذاشته بود نزد او آمد .
وى امير را مخاطب قرار داد و گفت : از اولاد اميرالمومنين ( ع ) كسى را زندانى كرده اى ؟ گـفـت : منظورت از اين سوال چيست ؟ زن گفت : در عالم رويا، شخصى را كه گويا نورآفتاب از رخسارش مى درخشيد، ديدم .
او گلوى مرا ميان دو انگشت خود قرار داد وفرمود : شوهر تو يكى از فرزندان مرا دستگير كرده و در خورد و خوراك بر او سخت گرفته است .
به ايشان عرض كردم : مولاى من ، شما كيستيد ؟ فرمودند : من على بن ابيطالب هستم .
به شوهرت بگو اگر او را رها نكند، خانه اش راخراب خواهم كرد .
جريان اين خواب منتشر شد و به گوش سلطان رسيد .
او گفت : من راجع به اين موضوع اطلاعى ندارم و از زيردستان خود پرسيد : چه كسى نزد شما زندانى است ؟ گفتند : همان سيد و پيرمرد علوى كه دستور داده بودى .
سلطان گفت : رهايش كنيد و اسبى به او بدهيد، كه سوار آن شود، و راه را نشانش دهيدتا به خانه خود برود ( ( 186 ) ) .