عالم محقق شيخ حسن تويسركانى فرمود : اوايـل جـوانـى كه در نجف اشرف مشغول تحصيل بودم ، امر معيشت بر من سخت مى گذشت .
بنا گذاشتم فقط به قصد دعا براى توسعه حال به كربلا مشرف شوم .
اولـى كـه وارد شـدم ، شـب را خوابيدم ، در حالى كه هنوز به حرم حضرت سيدالشهداء ( ع ) مشرف نشده بودم در خواب به حضور حضرت بقيه الله ارواحنا له الفداء رسيدم .
فرمودند : فلانى دعا كن .
عرض كردم : مولاجان ، من فقط به قصد دعا كردن مشرف شده ام .
فـرمودند : خيلى خوب ، اين جا بالاى سر است .
دعا كن .
من دست به دعا برداشتم و باتضرع و زارى دعا كردم .
فرمودند : نشد .
دو باره بهتر از اول مشغول به دعا كردن شدم .
باز فرمودند : نشد .
مرتبه سوم ، به جد و جهد، آن گونه كه بلد بودم ، در دعا اصرار نمودم .
باز فرمودند : نشد .
در اين جا من عاجز شدم و عرض كردم : آقاجان ، دعا كردن وكالت بردار هست يانه ؟ فرمودند : بله هست .
عرض كردم : من شما را وكيل كردم كه براى من دعا بفرماييد .
حـضـرت فـرمـودند : خيلى خوب ، و دست به دعا برداشته براى من دعا كردند .
و من دراين جا از خواب بيدار شدم .
چـون بـه نـجف اشرف ، برگشتم ، شخص تاجرى از اهل تويسركان ، كه ساكن تهران بود، به زيارت عـتـبـات مـشرف گرديد و به حضور مبارك حجه الاسلام ميرزاى رشتى ( ره ) رسيد و چون شيخ حسن تويسركانى از شاگردان مبرز ايشان بود، به همين جهت مرحوم ميرزاى رشتى ، توصيف او را در نزد تاجر تويسركانى بسيار نمودند وبالاخره فرمودند : دخترت را به او بده .
حـاجـى تـاجـر فـورا قبول كرد .
پس از چند روز جناب شيخ حسن ، صاحب عيال وثروت و خانه و زندگى گرديد ( ( 184 ) ) .