شيخ حر عاملى مى فرمايد : روز عـيدى در روستاى مشغرا ( از مناطقى كه آن مرحوم در آن جا سكونت داشته اند ) در مجلسى كه از طلاب و صلحاء تشكيل شده بود، نشسته بوديم .
من به آن جمع گفتم : اى كاش مى دانستيم كه در عيد آينده ، كدام يك از ما زنده و كدام يك از دنيا رفته است .
مـردى كـه نـامـش شـيـخ محمد و همدرس ما بود، گفت : من مى دانم كه تا عيد ديگر زنده ام و همچنين عيد بعد از آن و حتى عيد بعد و تا بيست و شش سال ديگر در دنيا هستم .
ومعلوم بود كه در اين گفته سخت قاطع است و مزاح نمى كند .
به او گفتم : مگر علم غيب مى دانى ؟ گـفـت : نه ، ولى زمانى مرض سختى داشتم و مى ترسيدم كه در حالى كه هنوز هيچ عمل صالح و زاد و تـوشه اى برنداشته ام ، بميرم .
در عالم رويا حضرت بقيه الله ارواحنا فداه رازيارت كردم .
ايشان فـرمودند : نترس ، خداى متعال تو را از اين مرض شفا مى دهد و تابيست و شش سال ديگر زندگى خـواهـى كرد .
آنگاه جامى كه در دست مباركشان بودبه من عطا فرمودند .
آن را نوشيدم و مرضم رفع شد و شفا پيدا كردم و يقين دارم كه اين رويا، روياى شيطانى نيست .
شيخ حر عاملى مى گويد : وقتى اين سخن را از شيخ محمد شنيدم تاريخ آن را كه سال1049 بود، يـادداشت كردم و مدتى گذشت .
در سال 1072، به مشهد مقدس هجرت كردم .
وقتى سال آخر از بيست و شش سال شد، به دلم افتاد كه مدت مقرر گذشته است ، لذا به تاريخ رجوع و آن را حساب كردم ديدم كه از آن زمان ( روز عيدى كه درمجلس نشسته بوديم ) بيست و شش سال مى گذرد .
با خود گفتم اين مرد بايد از دنيارفته باشد .
حـدود يـكـى دو مـاه گـذشت كه از طرف برادرم نامه اى رسيد، چون او در همان مناطق قبل از هجرت من بود .
در آن نامه نوشته بود كه شيخ محمد در همان سال وفات كرده است ( ( 170 ) ) .