كاتب و نسخه نويس كتاب شريف العبقرى الحسان ، جناب آقاى محمد على حايرى ،مى نويسد : هـنـگامى كه مشغول نوشتن اين كتاب بودم و تقريبا دو ثلث آن تمام شده بود، در ماه صفر خود و همسر و طفل يك ساله و مادر و برادرم يكباره به مرض حصبه ( تيفوييد ) مبتلا شديم و در يك اتاق در بستر افتاده بوديم .
زنى سالخورده پرستار همه ما بود .
حال من در نهايت سختى بود و نزديك به مردن رسيدم .
ابدا هم و غمى در دنيا نداشتم جز آن كه با خود مى گفتم : دو ثلث اين كتاب شريف را با زحمات زيادى نوشته ام حال كه از دنيا مى روم به امضا و اسم ديگرى تمام خواهد شد .
تا اين كه يـك روز دربـحـبـوحـه مـرض و نـهـايت ضعف و بيهوشى كه همه از حيات من قطع اميد كرده بـودنـد،تـوسـلـى قـلـبـى بـه سـاحـت مـقـدس فـريادرس حقيقى ، حضرت ولى عصر و ناموس دهـرارواحـنـافداه ، نمودم و در همان حال مرض و شدت عرض كردم : آقاجان اى امام زمان راضى نشويد كه زحمات نوشتن اين كتاب به اسم و امضاى ديگرى تمام شود .
در همان لحظه ناگاه ديدم همان طورى كه مرا رو به قبله خوابانده بودند، از آن درى كه به حياط خانه باز مى شود و از آن جا تا كف حياط خيلى عميق است و راه پله ندارد،نيم تنه سيد بزرگوارى كـه چند سال قبل در مسجد گوهرشاد امامت جماعت داشتند،ظاهر شد، نظر مشفقانه اى به من نـمودند و با سر مبارك اشاره اى به راست و چپ فرمودند مثل اشخاصى كه با اشاره از حال يكديگر مى پرسند، يعنى حالت چطوراست ؟ مـن از جواب دادن عاجز بودم ، فقط دو دست خود را به اين طرف و آن طرف خود بازكردم ، يعنى هـمـيـن طور كه مى بينيد .
نه ايشان حرفى زدند و نه بنده توانستم چيزى بگويم .
آنگاه سر مبارك خود را دو سه مرتبه حركت دادند و با اشاره سه بار فرمودند : خوب مى شوى .
فورا برخاستم و نشستم اما كسى را نديدم .
از آن روز به بعد، كم كم كسالت خود وخانواده و والده و برادرم برطرف شد و بحمدالله موفق به نوشتن بقيه اين كتاب گرديدم ( ( 168 ) ) .