شيخ حر عاملى ( ره ) فرمود : ده سـالـه بـودم و به مرض سختى مبتلا شدم ، به طورى كه دوستان و آشنايان جمع شده وگريه مى كردند و آماده عزادارى براى من شدند .
آنها يقين داشتند كه همان شب خواهم مرد .
هـمـان شـب در عـالـم بين خواب و بيدارى ( مكاشفه ) پيامبر و دوازده امام ( ع ) را زيارت كردم بر ايـشـان سلام كردم و با يك يك آنها مصافحه نمودم .
بين من و امام صادق ( ع ) سخنى گذشت ، كه در ذهـنم نماند، جز آن كه حضرت در حق من دعا كردند .
بعد برحضرت صاحب الزمان ( ع ) سلام كردم و با ايشان مصافحه نمودم و گريستم و عرضه داشتم : مولاى من ، مى ترسم كه در اين مرض بميرم و اهداف علمى و عملى خود رابدست نياورده باشم .
فـرمودند : نترس ، زيرا تو در اين مرض نخواهى مرد، بلكه خداوند متعال تو را شفامى دهد و عمرى طـولانـى خـواهـى داشـت .
آنـگـاه قدحى را كه در دست مباركشان بود به دست من دادند .
از آن آشاميدم و در همان لحظه شفا يافتم و مرض ، كاملا از من رفع شد و در بستر خود نشستم .
خانواده و بـسـتـگـان از ايـن حـالـت مـن تـعـجب كردند ! اما آنهارا تا چند روز به آنچه ديده بودم ، اطلاع ندادم ( ( 157 ) ) .