عبدالرحمن قبايقى مى گويد : شـيخ جعفر بن زهدرى ، به فلج مبتلا شد، به طورى كه قادر نبود از جا برخيزد .
مادربزرگش بعد از فـوت پـدر شـيخ ، به انواع معالجات متوسل شد، ولى هيچ فايده اى نديد .
اطباى بغداد را آوردند .
مدت مديدى معالجه كردند، باز هم سودى نبخشيد، لذا به مادر بزرگش گفتند : شيخ را به مقام و قـبه حضرت صاحب الامر ( ع ) در حله ببر وبخوابان شايد حق تعالى او را از اين بلا رهايى بخشد و بـلـكـه حضرت صاحب الامر ( ع ) از آن جا عبور نمايند و به او نظر مرحمتى فرمايند و به اين شكل ، مرضش خوب شود .
مادر بزرگ شيخ جعفر بن زهدرى ، به اين موضوع توجه كرد و او را به آن مكان شريف برد .
در آن جا حضرت صاحب الامر ( ع ) شيخ را از جايش بلند كردند و فلج را از او مرتفع نمودند .
عبدالرحمان قبايقى ( ناقل قضيه ) مى گويد : بعد از شنيدن اين معجزه ، ميان من و او رفاقتى ايجاد شد، به طورى كه نزديك بود ازشدت ارتباط هـيچ گاه از يكديگر جدا نشويم .
او خانه اى داشت كه در آن جا،شخصيتهاى حله و جوانان و اولاد بزرگان شهر جمع مى شدند .
مـن خـودم قـضيه را از شيخ جعفر پرسيدم .
او گفت : من مفلوج بودم و اطباء از معالجه مرض من نـاتـوان شـدنـد .
و بقيه جريان را نقل كرد تا به اين جا رسيد كه حضرت حجت ( ع ) در آن حالى كه جده ام مرا در مقام خوابانيده بود به من فرمودند : برخيز .
عرض كردم : مولاى من ، چند سال است كه قدرت برخاستن را ندارم .
فرمودند : برخيز به اذن خدا .
و مرا در برخاستن كمك كردند .
وقـتـى بـلـنـد شدم ، اثر فلج را در خود نديدم و مردم هجوم آوردند و نزديك بود مرابكشند .
براى تبرك ، لباسهايم را تكه تكه كرده و بردند و به جاى آن لباسهاى خود را به تن من پوشانيدند .
بعد هم به خانه خود رفتم و لباسهايشان را براى خودشان ،فرستادم ( ( 57 ) ) .