در عصر غيبت كبري، كارها و مشاغل حضرت مهدي‌عليه السلام بسيار حساس و مهم است، و اگر چه تصرف و بسط يد و حكومت ظاهري بر اوضاع ندارند، ولي مع ذلك ناظر بر اوضاع بوده و تصرفاتي مي‌نمايند.
شوون امامت و رهبري و زعامت را در حد امكان متصدي شده و وظايف خود را به نحو احسن انجام مي‌دهند. عمر ايشان در راه اطاعت خدا مي‌گذرد. تكاليف اجتماعي را، آنچه مقتضي و مصلحت باشد انجام مي‌دهند؛ مانند هدايت اشخاص، ياري دادن مومنين بر مخالفين، حل مسايل مشكل، نصيحت و موعظه افراد، شفاي امراض، هدايت گمشدگان و رساندن آن‌ها به مقصد، تعليم معارف، كمك مالي به نيازمندان، فريادرسي گرفتاران و …
در نتيجه مي‌توان يكي از تصرفات اساسي حضرت را همين نظام دادن به جامعه شيعي و حوزه‌هاي آن در طول تاريخ دانست كه با عدم سازماندهي ظاهري، مشاهده مي‌كنيم كه دست غيبي حضرت حافظ آن بوده و آن را تحت كنترل خود دارد.