غالب احاديثي كه اشاره به عملكرد حضرت مهدي‌عليه السلام بعد از ظهور دارد به اين نحو است كه خداوند به توسط حضرت، عالم را از عدل و داد پر مي‌كند همان طوري كه زمين پر از ظلم شده باشد كه اين در حقيقت تشبيه است نه شرطيت و عليت، يعني ظلم و فساد علت ظهور باشد.
به تعبير ديگر: فساد، هدف نيست، بلكه آمادگي، هدف است. بر خلاف آنچه برخي تصور مي‌كنند آنچه براي تسريع ظهور مصلح جهاني لازم است، وجود ظلم و فساد در سراسر زمين نيست، بلكه يك آمادگي و تشنگي لازم است. البته نمي‌توان انكار كرد كه افزايش ظلم و فساد يكي از علل آمادگي و تشنگي خواهد بود، زيرا هنگامي كه مردم جهان ثمره تلخ و شوم تبعيض‌ها و بي‌عدالتي‌ها را بچشند، ناراحت مي‌شوند و در جست و جوي يك طريق اصلاح و يافتن يك مصلح جهاني گام برمي‌دارند.
در نتيجه، بايد گفت: هسته اصلي زمينه براي ظهور، آمادگي و آگاهي از عواقب وضع نابسامان امروز دنيا است، نه اين‌كه وجود ظلم و فساد هدف اصلي باشد.