عصر غيبت كبري زماني است كه با انتهاي غيبت صغري شروع شده است. انتهايي كه توسط اعلان امام زمان‌عليه السلام در سال 329 هجري صورت گرفت. حضرت در نامه‌اي به علي بن محمد سمري از انتهاي سفارت و شروع غيبت كبري خبر داد.
عصر غيبت كبري داراي شرايط و خصوصياتي است كه به برخي از آن‌ها اشاره مي‌كنيم:
1 - مسلمانان در اين عصر در ظاهر از رهبر و امام خود جدا شده‌اند، و او را نمي‌بينند و يا اگر مي‌بينند او را نمي‌شناسند. و اين حكم كلي براي عموم شيعيان است، گر چه ممكن است برخي به جهت مصالحي، مشرف به لقاي حضرت شوند.
2 - گسترش ظلم و ستم در روي زمين، نيز از ويژگي‌هاي عصر غيبت كبري است. و با اين ويژگي، بين اين زمان و عصر حكومت اسلامي در زمان حيات پيامبر اكرم‌صلي الله عليه وآله تمييز داده مي‌شود.
3 - تاكيد الهي بر امتحان امت اسلامي در عصر غيبت كبري؛ زيرا در اين عصر مردم با مشكلات بيشتري روبه‌رو خواهند بود از قبيل:
الف. گسترش فساد و فحشا در جامعه اسلامي و جهان.
ب. انواع فشارهاي سياسي و مشكلات كه در راه پذيرش حق و ايمان است.
ج. مواجهه انسان با انواع شبهات در وجود امام زمان‌عليه السلام.
در نتيجه مشاهده مي‌كنيم كه امامان‌عليهم السلام تاكيد فراواني بر اين موضوع مهم داشته‌اند. همان‌گونه كه از حضرت موسي بن جعفرعليهما السلام روايت شده كه فرمود: «اذا فقد الخامس من ولد السابع، فالله الله في اديانكم لا يزيلكم عنها احد، يا بني! انه لابد لصاحب هذا الامر من غيبه حتي يرجع عن هذا الامر من كان يقول به، انما هي محنه من الله عزوجل امتحن الله بها خلقه … »؛(1) «هرگاه پنجمين از اولاد هفتمين مفقود شد، پس خدا را، خدا را در اديان تان، مواظب باشيد كه معتقدات شما را زايل نكنند، اي فرزندم! به طور حتم براي صاحب اين امر غيبتي است به حدي كه معتقدان به آن، از اين امر رجوع مي‌كنند، و اين محنتي است كه خداوند به واسطه آن خلقش را امتحان مي‌كند … ».