«و لقدْ كتبْنا في الزبور منْ بعْد الذكْر ان الْارْض يرثها عبادي الصالحون» (6)
ما پس از ذكر (تورات يا همه‏ي كتاب هاي آسماني) در زبور نيز نوشتيم كه زمين را بندگان صالح من به ارث خواهند برد.
اعتقاد به پيامبر خاتم صلي الله عليه وآله و انتظار ظهور منجي، ويژه ما مسلمان ها نيست. بشارت به نبوت رسول خدا و امامت ايمه ي هدي عليهم السلام و مژده‏ي ظهور نجات بخش، در همه‏ي كتب آسماني قبل بوده است و پيامبر و مومنان امت پيشين به آن اعتقاد داشته‏اند.
همه‏ي مفسران شيعه و برخي از نويسندگان سني، عبارت عبادي الصالحون را در آيه ي فوق، مربوط به حضرت مهدي عليه السلام مي‏دانند. (7)
بر اساس اين آيه ي شريفه، بشارت ظهور و دولت جهاني حضرت مهدي عليه السلام در كتاب زبور حضرت داود عليه السلام و در ديگر كتب آسماني آمده است و مومنان امت هاي قبل با اين واقعيت آشنا بوده‏اند. با وجود تحريف كتب آسماني قبل، خوشبختانه هنوز آثاري از اين بشارت‏ها باقي مانده است.(8)
هنگامي كه مژده‏ي ظهور آن حضرت، زينت بخش كتاب‏هاي آسماني اديان گذشته بوده است، آيا قرآن مي‏تواند از اين بشارت خالي باشد؟
در قرآن كريم، بشارت به ظهور حضرت مهدي عليه السلام فراوان ذكر شده است. دانشمند بزرگ شيعه در قرن يازدهم، علامه سيد هاشم بحراني، در كتاب ارجمند خويش، المحجه في ما نزل في الْقايم الْحجه، صد و بيست آيه را از قرآن، مربوط به حضرت مهدي عليه السلام مي‏داند(9) و با ذكر رواياتي، سخن خويش را به اثبات رسانيده است. يكي از دانشمندان معاصر، تعداد اين آيات را تا دويست و شصت و پنج شماره كرده است(10)، در حالي كه هنوز آياتي را مي‏توان يافت كه جاي آن ها در اين گونه آثار خالي است.
اين آيات فراوان، بيانگر اهميت و جايگاه اعتقاد به مهدويت است. در رواياتي كه در تفسير اين آيات آمده است، اصل ظهور و غيبت آن حضرت، اهداف حكومت ايشان، خصوصيات و حوادث عصر غيبت و ظهور، صفات ياران، انديشه و اقدامات دشمنان، وظايف ما در برابر آن حضرت و … طرح گرديده است.
تفسير يا تاويل آيات مورد نظر به حضرت مهدي عليه السلام و ابعاد گوناگون نهضت آن حضرت، مخصوص شيعه نيست. دانشمندان سني نيز در تفاسير و آثار خويش، دلالت بسياري از آنها را بر حضرت مهدي عليه السلام پذيرفته‏اند. يكي از اين دانشمندان شيخ سليمان قندوزي حنفي (1294 هق) است. او در جلد سوم كتاب «ينابيع الموده»، بابي را به بحث «مهدويت در قرآن» اختصاص داده و در آن پنجاه و پنج آيه را از قرآن در شان حضرت مهدي عليه السلام دانسته است.
پايان بخش اين گفتار، نقل دو آيه از آياتي است كه شيعه و سني، آنها را به قيام حضرت بقيه الله عليه السلام تفسير كرده‏اند:
1. خداي متعال در وصف ظهور و حكومت حضرت مهدي عليه السلام مي‏فرمايد:
«و نريد انْ نمن علي الذين اسْتضْعفوا في الْارْض و نجْعلهمْ ايمه و نجْعلهم الْوارثين» (11)
و ما مي‏خواهيم كه بر ضعيف نگه داشته شدگان در زمين، منت نهيم و آنها را به پيشوايي برسانيم و وارث (زمين) گردانيم.
مفسران، منظور از «كساني را كه وارث گذشتگان بوده، به پيشوايي مي‏رسند» امام مهدي عليه السلام دانسته‏اند. (12)
2. خداي بزرگ درباره‏ي قيام و مبارزات پيروز آن حضرت عليه السلام مي‏فرمايد:
«و قاتلوهمْ حتي لا تكون فتْنه و يكون الدين كله لله …» (13)
و با آنها بجنگيد تا آن كه فتنه‏اي بر جاي نماند و دين يكسره، از آن خدا گردد.
بنابر تفاسير شيعه(14) و برخي كتب اهل سنت،(15) اين پيكار و نتيجه‏ي آن - كه از بين رفتن همه‏ي فتنه‏ها و گمراهي‏هاست - در عصر ظهور امام مهدي عليه السلام محقق خواهد شد.
به اميد آن كه خداوند بزرگ، ظهور موعود همه‏ي اديان، حضرت مهدي عليه السلام را نزديك فرمايد.