«يوْم ندْعوا كل اناس بامامهم» (2)
روزي كه هر گروه از مردم را با پيشوايشان مي‏خوانيم.
هر انسان خردمندي، شناخت خداي بزرگ و آشنايي با فرستادگان او را بر خود لازم مي‏بيند. نيز بايد پس از شناخت حق - تعالي - و اعتقاد به همه‏ي فرستادگان او، حجت زمان خويش را بشناسد و بر امامتش گردن نهد. بنابراين، بعد از توحيد و نبوت، اعتقاد به امامت بر همگان لازم و شناخت امام هر زمان بر مردم آن روزگار واجب است.
پيامبر اكرم‏صلي الله عليه وآله در روايتي كه علماي شيعه(3) و سني(4) آن را نقل كرده‏اند، فرموده‏اند:
«منْ مات و لمْ يعْرفْ امام زمانه مات ميته جاهليه».
هر كه بميرد و مام زمان خود را نشناسد، به مرگ جاهليت مرده است.
جاهليت ايام قبل از اسلام را گويند كه مالامال از گمراهي و انحراف بوده است. اگر كسي توحيد و نبوت و قرآن را قبول داشته باشد و به اعمال ديني خود عمل كند و تنها نقص او نا آشنايي با امام زمان خويش باشد و در اين حال بميرد، در حقيقت، نا مسلمان مرده است و گمراهي تلقي مي‏شود. پس شرط بهره مندي از اعتقاد به توحيد و نبوت و لازمه ي سودمند بودن عبادات و تقوا، اين است كه نسبت به امام زمان خويش معرفت داشته باشد.
به عنوان مثال، شناخت حضرت صادق عليه السلام بر مردم روزگار ايشان واجب بود؛ به طوري كه بدون اين شناخت دينشان ناقص مي‏شد.
امام اين زمان، آخرين حجت الهي، حضرت مهدي عليه السلام است و شناخت آن حضرت بر همه‏ي ما واجب مي‏باشد. يعني، بر مردم اين زمان، علاوه بر اعتقاد به توحيد و نبوت و پذيرفتن همه‏ي امامان قبل، شناخت حضرت مهدي عليه السلام و آشنايي با آن حجت خداوندي لازم و ضروري‏است.
حضرت رضا عليه السلام در سفر تاريخي خود به توس، از نيشابور عبور فرمود. دانشمندان و مردم اين شهر كه عموما سني مذهب بودند- به استقبال موكب امام آمدند و از آن حضرت خواستند حديثي روايت كند. حضرت رضا عليه السلام از پدران خويش، نقل كردند كه رسول خداصلي الله عليه وآله فرمودند:
خداي بزرگ فرموده است:
«لا اله الا الله حصْني منْ دخل حصْني امن عذابي»
لا اله الا الله (باور توحيد)دژ مستحكم من است، پس هر كس در اين دژ وارد شود، از عذاب من در امان خواهد بود.
از اين رو، آن كه به توحيد معتقد باشد، در عذاب دوزخ نخواهد بود. سنيان كه با شنيدن اين سخن مسرور شده بودند، راه امام را گشودند تا آن حضرت مسير خويش را دنبال كنند. چند گام بعد، امام عليه السلام سر از كجاوه بيرون آوردند و افزودند:
«بشروطها و انا منْ شروطها» (5)
اعتقاد به توحيد و در نتيجه رهايي از عذاب جهنم شرطهايي دارد و من، يكي از آن شرطهايم.
اكنون در روزگار ما، معرفت امام زمان عليه السلام و اعتقاد به امامت آن پيشواي آسماني، شرط ايمان كامل و راه نجات از عذاب الهي است. در درس هاي آينده با بعضي از ويژگي هاي امام زمان عليه السلام آشنا مي‏شويم و حداقل معرفت ضروري را درباره‏ي آن حضرت با استناد به قرآن و روايات فرا مي‏گيريم.
اميد است كه خداوند قلب ما را از معرفت و محبت اهل بيت عليهم السلام و امام زمان عليه السلام لبريز سازد و ما را با همين اعتقاد از اين جهان به سراي ديگر برد؛ تا در آن روز كه هر كس را با امامش مي‏خوانند، ما نيز در پي امام خويش باشيم.