بيشتر ياران خاصّ حضرت در سن جواني اند و بزرگسالان در ميان آنان کم هستند. اين ياران داراي افکاري متحد و آرايي يکنواخت بوده و دل هاي شان به هم پيوسته است. امام علي عليه السلام در اين باره فرموده است: «اِنَّ اَصحابَ القائِمِ شَبابٌ لا کُهولَ فيهِم اِلاَّ کَالکُحْلِ فِي العَينِ، اَوْ کَالمِلْحِ فِي الزّادِ، وَاَقَل الزّادِ المِلْحُ؛ [1] «همانا ياران قائم عليه السلام همگي جوانند و پير در ميانشان نيست، مگر به اندازه سرمه در چشم يا به قدر نمک در توشه راه و کمترين چيز در توشه راه نمک است».

در آنان اختلافي در انديشه و رأي و يا گفتار نتوان يافت. گويي همه ايشان داراي دل وانديشه و زباني واحدند. از تنهايي هراسي ندارند؛ چرا که انساني که با خداي عزوجل مرتبط باشد، هرگز هراس ندارد. آرزويشان اين است که در راه خدا شهيد شوند. [2] .



پاورقي
[1] الغيبة، ص 315، ح 10.

[2] ر.ک: امام مهدي عليه السلام از ولادت تا ظهور، ص 507 - 506.