زاده ی نرگس تویی،دیده چونرگس،به ره
مانده که بیند مگر،لاله ی حمرای تو
*       *       *
زانتظارت گشت چشمانم سفید
کو نسیمی کاورد سوی منت؟
*      *       *

زراه دور مردی سپید خواهد شد
یقین بدان که آن روز،نمی دهدامان،تیغ

*       *       *

زسایه روشن هستی ،عبور خواهی کرد
ودرسیاهی ظلمت،ظهور خواهی کرد

*         *        *

زشب های بلند نامرادی،چند می نالی؟
که روزت را، نویدازاختر مسعودمی آید

*       *       *

زفرط دردجدایی ورنج تنهایی
دل رمیده،دمی رانیارمید،بیا

*       *       *

زگرد راه برس،باخودت بهاربیار
به باغ یاد،درآ؛باغ راگل آذین کن

*        *        *

زمانه درتب شب،این قدر نمی سوزد
به آفتاب،اگرفرصت ظهوردهد

*       *      *

زمین،آبی ترازاین آسمان ها می شود وقتی
که آن آیینه ی سبز«خداتصویر»می آید

*         *      *

زمین،اسیربلاشد،میان شعله رهاشد
برفت آتشم ازسر«خداکندکه بیایی»

*       *      *
زنند تاکه به نام تو،سکّه ی مقصود
براین خزانکده،بارایت بهار،بیا

*      *      *

زیبا!بهار،گوشه ای ازعطر شال توست
کی می رسی؟که پنجره غرق سوأل توست