مهدي شخصي و مهدي نوعي
مقصود از مهدي شخصي، آن است که حضرتش فردي معين، زنده، موجود و شناخته شده از نظر تبار و خاندان و شخص است.
مقصود از مهدي نوعي، آن است که فردي است نامعين که در زماني مناسب زاده خواهد شد و قيام کرده، جهان را پر از عدل و داد خواهد کرد. و آن مفهومي است کلي که يک مصداق دارد و بس.
از نظر منطق و برهان، «نوعي بودن…
مقصود از مهدي شخصي، آن است که حضرتش فردي معين، زنده، موجود و شناخته شده از نظر تبار و خاندان و شخص است.
مقصود از مهدي نوعي، آن است که فردي است نامعين که در زماني مناسب زاده خواهد شد و قيام کرده، جهان را پر از عدل و داد خواهد کرد. و آن مفهومي است کلي که يک مصداق دارد و بس.
از نظر منطق و برهان، «نوعي بودن مهدي» باطل و نادرست است؛ چرا که نقض غرض از قيام مهدي مي شود؛ زيرا غرض از قيام او پرکردن جهان از عدل و داد است؛ ولي نوعي بودن مهدي، جهان را از ظلم و ستم پر خواهد کرد. در اين صورت هر قدرتمند دروغ گويي مي تواند اين جامه را در بر کرده و ادعا کند که من مهدي هستم و به نام اقامه عدل، به جهانگيري پردازد. پس مدعيان مهدويّت بسيار خواهد شد و در هر زماني و در هر سرزميني، ممکن است چند تن ادعاي مهدي بودن کنند و ساده دلان و ناداناني گرداگردشان جمع شوند و به ظلم و ستم بپردازند. جنگ، سراسر جهان را فرا گيرد و عالم از خونريزي و فتنه و آشوب، آکنده گردد.
بالاتر از اين، ظلم و ستم، به نام عدل و داد به خورد جهانيان داده شود!
بنابراين، وجود مهدي نوعي، از نظر اجتماعي محال است.
از طرفي وعده هاي قرآن و انبيا نيز باطل و دروغ خواهد بود. عقل نيز اين نظريه را باطل مي شمارد. همچنين وجود مهدي پس از ظهور قابل انکار و ترديد است؛ چون دليلي براي آنکه او مهدي موعود است، وجود ندارد.
در تاريخ اسلام، مي بينيم که مدعيان مهدويت، بسيارآمدند ورفتند؛ولي خون ها ريختند وظلمها وستمها برپا کردند!
پس بايستي، مهدي، شخص معيني باشد که شناختش براي خلق آسان باشد و اشتباهي در تشخيص او رخ ندهد.
مهدي نوعي، با اسلام منافات دارد؛ چون روايات متواتري وارد شده که آن حضرت، شخصي معيّن، موجود و زنده است. از طرفي مهدي نوعي مستلزم آن است که سال ها زمين خالي از حجّت باشد و اين هم بر خلاف اصول و مباني اسلام است. با اين حال، مدعيان مهدويّت، همگي از ميان مسلمانان برخاسته اند؛ کساني که از اصول و مباني اسلام خبر نداشته اند و يا آگاه بوده و حقيقت را به مسلمانان نگفته اند! [1] .
يکي از دانشمندان شيعه در اين باره نوشته است:
«موضوع مهدي عليه السلام نه انديشه چشم به راه نشستن کسي است که بايد زاده شود، و نه يک پيشگويي است که بايد در انتظار مصداقش ماند؛ بلکه واقعيت استوار و فرد مشخصي است که خود نيز، در انتظار رسيدن هنگام فعاليتش به سر مي برد. در ميان ما - با گوشت و خون خويش - زندگي مي کند؛ ما را مي بيند و ما نيز او را مي بينم. در فضاي دردها، رنج ها و آرزوهاي ما است و در اندوه و شادي ما شريک است، شکنجه هاي آزردگان و تيره روزي ناکامان زمين و بيداد ستمگران را - دور يا نزديک - مي بيند و به انتظار لحظه اي است که فرا رسد و دست پر توان خويش را سوي همه رنج کشيدگان، محرومان و سيه روزان دراز کند و طومار ستمگران را بريده و در هم پيچيد.
البته تقدير اين رهبر منتظر، چنين است که خود را آشکار نسازد، با اينکه همراه با ديگران، لحظه موعود را انتظار مي کشد، خود را به آنان ننماياند.
... در احاديث نيز، پيوسته «انتظار فرج» و در خواست ظهور مهدي عليه السلام ترغيب و توصيه شده است تا مؤمنان همواره چشم به راه او باشند. اين تشويق، تحقق همان همبستگي روحي و وابستگي وجداني منتظران ظهور و رهبرشان است. چنين بستگي و پيوندي، جز با اينکه مهدي عليه السلام را هم اکنون انساني تجسم يافته بشماريم، پديد نمي آيد. تجسم يافتن مهدي عليه السلام تحرک تازه اي به «فکر انتظار منجي» مي بخشد و آن را از توانايي و آفرينندگي بيشتري برخوردار مي کند. گذشته از آن، در انساني که به طرد ستم ها پرداخته و رهبر منتظر خود را نيز هم درد، هم رنج، همسان و وابسته به خويش احساس مي کند، نوعي مقاومت و شکيبايي - در برابر دردهايي که در اثر محروميت به او رسيده - ايجاد مي شود. [2] .
پاورقي
[1] راه مهدي عليه السلام، ص 63 و 64.
[2] سيد محمد باقر صدر، جستجو و گفتگو پيرامون امام مهدي عليه السلام، ص 8 - 6.
مقصود از مهدي نوعي، آن است که فردي است نامعين که در زماني مناسب زاده خواهد شد و قيام کرده، جهان را پر از عدل و داد خواهد کرد. و آن مفهومي است کلي که يک مصداق دارد و بس.
از نظر منطق و برهان، «نوعي بودن مهدي» باطل و نادرست است؛ چرا که نقض غرض از قيام مهدي مي شود؛ زيرا غرض از قيام او پرکردن جهان از عدل و داد است؛ ولي نوعي بودن مهدي، جهان را از ظلم و ستم پر خواهد کرد. در اين صورت هر قدرتمند دروغ گويي مي تواند اين جامه را در بر کرده و ادعا کند که من مهدي هستم و به نام اقامه عدل، به جهانگيري پردازد. پس مدعيان مهدويّت بسيار خواهد شد و در هر زماني و در هر سرزميني، ممکن است چند تن ادعاي مهدي بودن کنند و ساده دلان و ناداناني گرداگردشان جمع شوند و به ظلم و ستم بپردازند. جنگ، سراسر جهان را فرا گيرد و عالم از خونريزي و فتنه و آشوب، آکنده گردد.
بالاتر از اين، ظلم و ستم، به نام عدل و داد به خورد جهانيان داده شود!
بنابراين، وجود مهدي نوعي، از نظر اجتماعي محال است.
از طرفي وعده هاي قرآن و انبيا نيز باطل و دروغ خواهد بود. عقل نيز اين نظريه را باطل مي شمارد. همچنين وجود مهدي پس از ظهور قابل انکار و ترديد است؛ چون دليلي براي آنکه او مهدي موعود است، وجود ندارد.
در تاريخ اسلام، مي بينيم که مدعيان مهدويت، بسيارآمدند ورفتند؛ولي خون ها ريختند وظلمها وستمها برپا کردند!
پس بايستي، مهدي، شخص معيني باشد که شناختش براي خلق آسان باشد و اشتباهي در تشخيص او رخ ندهد.
مهدي نوعي، با اسلام منافات دارد؛ چون روايات متواتري وارد شده که آن حضرت، شخصي معيّن، موجود و زنده است. از طرفي مهدي نوعي مستلزم آن است که سال ها زمين خالي از حجّت باشد و اين هم بر خلاف اصول و مباني اسلام است. با اين حال، مدعيان مهدويّت، همگي از ميان مسلمانان برخاسته اند؛ کساني که از اصول و مباني اسلام خبر نداشته اند و يا آگاه بوده و حقيقت را به مسلمانان نگفته اند! [1] .
يکي از دانشمندان شيعه در اين باره نوشته است:
«موضوع مهدي عليه السلام نه انديشه چشم به راه نشستن کسي است که بايد زاده شود، و نه يک پيشگويي است که بايد در انتظار مصداقش ماند؛ بلکه واقعيت استوار و فرد مشخصي است که خود نيز، در انتظار رسيدن هنگام فعاليتش به سر مي برد. در ميان ما - با گوشت و خون خويش - زندگي مي کند؛ ما را مي بيند و ما نيز او را مي بينم. در فضاي دردها، رنج ها و آرزوهاي ما است و در اندوه و شادي ما شريک است، شکنجه هاي آزردگان و تيره روزي ناکامان زمين و بيداد ستمگران را - دور يا نزديک - مي بيند و به انتظار لحظه اي است که فرا رسد و دست پر توان خويش را سوي همه رنج کشيدگان، محرومان و سيه روزان دراز کند و طومار ستمگران را بريده و در هم پيچيد.
البته تقدير اين رهبر منتظر، چنين است که خود را آشکار نسازد، با اينکه همراه با ديگران، لحظه موعود را انتظار مي کشد، خود را به آنان ننماياند.
... در احاديث نيز، پيوسته «انتظار فرج» و در خواست ظهور مهدي عليه السلام ترغيب و توصيه شده است تا مؤمنان همواره چشم به راه او باشند. اين تشويق، تحقق همان همبستگي روحي و وابستگي وجداني منتظران ظهور و رهبرشان است. چنين بستگي و پيوندي، جز با اينکه مهدي عليه السلام را هم اکنون انساني تجسم يافته بشماريم، پديد نمي آيد. تجسم يافتن مهدي عليه السلام تحرک تازه اي به «فکر انتظار منجي» مي بخشد و آن را از توانايي و آفرينندگي بيشتري برخوردار مي کند. گذشته از آن، در انساني که به طرد ستم ها پرداخته و رهبر منتظر خود را نيز هم درد، هم رنج، همسان و وابسته به خويش احساس مي کند، نوعي مقاومت و شکيبايي - در برابر دردهايي که در اثر محروميت به او رسيده - ايجاد مي شود. [2] .
پاورقي
[1] راه مهدي عليه السلام، ص 63 و 64.
[2] سيد محمد باقر صدر، جستجو و گفتگو پيرامون امام مهدي عليه السلام، ص 8 - 6.
تاریخ و ساعت انتشار :
۲۲:۱۹:۴۸ ~~~ ۱۳۹۹/۱۱/۰۸
۲۲:۱۹:۴۸ ~~~ ۱۳۹۹/۱۱/۰۸
دسته بندی :
اسماء مهدی
اسماء مهدی
با مهدی
