«مؤمَل» از نامهاي صاحب الزّمان است. «مؤمل» در لغت يعني کسي که مردم آرزوي ديدن او را دارند و در دعاي ندبه اشاره به اين مضمون شده است:

«بِنَفْسي أنْتَ مِن أُمْنيَّةُ شائِقٍ يَتَمَنّي مِنْ مُؤمِنٍ وَ مُؤمِنَةٍ ذَکَرَ أفَحَنّا

: جانم قربان تو که آرزوي هر زن و مرد مؤمنه هستي که صدايش بزنند و بنالند».


امام حسن عسکري عليه السّلام فرمود: «در آن وقت که حجّت (عج) متولّد شد، ظالمان گمان کردند که ايشان مرا مي کشند تا اينکه نسل مرا قطع کنند، پس چگونه قدرت خداوند را ديدند و او را (حضرت مهدي (عج)) را مؤمل ناميدند». («نجم الثّاقب»، باب دوّم، ص 107)



فداي تو اي حجة بن الحسن(ع)

سرا پاي من جسم و هم جان من



تو مطـلوب آن عــاشقي کـــارزو

ز مـــرد و زنــش دارد اي نيکــخــو



که ياد تو بنمايد و سـر دهـــــد

ز دل نالــــه هــا اي ولــيّ احــــد



رجوع شود به واژه: مأمول

مبارکه رجوع شود به واژه: اقامتگاه قائم (عج) در غيبت کبري