«رَضْوي» نخستين کوه از کوه هاي «تهامه»، در يک منزلي «ينبع» و هفت منزلي «مدينه» است. [1] از اين کوه در روايات سخن به ميان آمده و از آنجا به عنوان جايگاه ارواح مؤمنان در عالم برزخ ياد شده است. [2] .

در برخي ديگر از روايات، به عنوان محل زندگي حضرت مهدي عليه السلام در دوران غيبت نام برده شده است.


شيخ طوسي با ذکر سند از عبدالاعلي نقل کرده است: «با امام صادق عليه السلام خارج شدم تا اينکه به «روحا» رسيديم. آن حضرت به کوه آن نگاه کرد و فرمود: اين کوه را که مي بيني کوهي است که به نام «رضوي» ناميده مي شود. از کوه هاي فارس است که چون ما را دوست مي داشت، خداوند به نزد ما آن را منتقل کرد و در آن از درخت هاي ميوه قرار داد. همانا براي صاحب الامر در آن دو غيبت است که يکي کوتاه و ديگري طولاني است». [3] .

علاوه بر روايات، در فرازهايي از دعاي ندبه نيز چنين مي خوانيم: «اي کاش مي دانستم در کجا استقرار داري و در کدام سرزمين تو را بجويم؟ آيا در کوه رضوي هستي؟ يا غير آن...».

«لَيتَ شِعْري اَيْنَ اسْتَقَرَّتْ بِکَ النَّوي بَلْ اَيُّ اَرْضٍ تُقِلُّکَ أَوْ ثَري اَبِرَضْوي اَمْ غَيرِها...» [4] .

همين ذهنيت ساخته شده درباره غيبت مهدي عليه السلام در اين کوه، باعث شد تا کساني که درباره مسأله «مهدويّت» دچار انحراف شده اند، مهدي موهوم خود را در اين کوه غايب بدانند.

بنابراين شيعه اين کوه را از کيسانيه نگرفته؛ بلکه به جهت وجود اين روايات در بين مسلمانان، آنان معتقد شده اند که مهدي خيالي خود، در آن کوه است!



پاورقي

[1] ر.ک: مجمع البحرين، ج 1، ص 188.

[2] بحارالانوار، ج 6،ص 243.

[3] کتاب الغيبة، ص 163.

[4] سيد بن طاووس، الاقبال، ص 298.