قتل نفس زكيه
«نفس زکيّه» يعني، فرد بي گناه، پاک، کسي که قتلي انجام نداده است و جرمي ندارد. در داستان حضرت موسي عليه السلام وقتي شخصي برخورد او را مي بيند در اعتراض به کار وي مي گويد: «اَقَتَلْتَ نَفْساً زَکيَّةً بِغَيْرِ نَفْسٍ»؛ [۱] «آيا جان پاکي را بي آن که قتلي انجام داده باشد، مي کشي؟».
گويا در آستانه ظهور حضرت مهدي عليه السلام درگير و دار مبارزات زمينه ساز انقلاب…
«نفس زکيّه» يعني، فرد بي گناه، پاک، کسي که قتلي انجام نداده است و جرمي ندارد. در داستان حضرت موسي عليه السلام وقتي شخصي برخورد او را مي بيند در اعتراض به کار وي مي گويد: «اَقَتَلْتَ نَفْساً زَکيَّةً بِغَيْرِ نَفْسٍ»؛ [1] «آيا جان پاکي را بي آن که قتلي انجام داده باشد، مي کشي؟».
گويا در آستانه ظهور حضرت مهدي عليه السلام درگير و دار مبارزات زمينه ساز انقلاب مهدي عليه السلام، فردي پاکباخته و مخلص، در راه امام عليه السلام مي کوشد و مظلومانه به قتل مي رسد.
اين رخداد عظيم، طبق بيان روايات بين رکن و مقام - در بهترين مکان هاي زمين - اتفاق مي افتد. [2] فرد ياد شده از اولاد امام حسن مجتبي عليه السلام است که در روايات، گاهي از او به عنوان «نفس زکيّه» و «سيد حسني» ياد شده است. [3] .
قتل نفس زکيّه، از نشانه هاي حتمي و متصل به ظهور است و هر چند در منابع اهل سنّت نامي از آن برده نشده، ولي در منابع شيعه، روايات آن فراوان و بلکه متواتر است. [4] از اين رو، در اصل تحقق چنين حادثه اي - به عنوان علامت ظهور - شکي نيست؛ هر چند اثبات جزئيات آن و نيز زمان و مکان تحقق آن و ويژگي هاي مقتول، مشکل است.
برخي احتمال داده اند: مراد از نفس زکيّه، محمدبن عبداللّه بن حسن، معروف به نفس زکيّه است که در زمان امام صادق عليه السلام در منطقه «احجار زيت» در نزديکي مدينه کشته شد. اين احتمال درست نيست، به چند دليل:
1 . لازمه اش اين است که پيش از تولد حضرت مهدي عليه السلام؛ بلکه پيش از آن که امامان از آن خبر دهند، اين نشانه رخ داده باشد.
2 . در روايات تصريح شده که «نفس زکيّه»، بين رکن و مقام کشته مي شود و حال آنکه محمدبن عبداللّه بن حسن در منطقه «احجار زيت» (در نزديکي مدينه) کشته شده است.
3 . همان گونه که در روايات اشاره شده قتل نفس زکيّه از نشانه هاي حتمي و متصل به ظهور است؛ حال آنکه محمدبن عبداللّه، سال ها پيش از تولد حضرت مهدي عليه السلام به قتل رسيده است.
امام باقرعليه السلام مي فرمايد: «لَيْسَ بَيْنَ قِيامِ قائِمِ آلِ مُحَمَّدٍ وَبَيْنَ قَتْلِ النَّفْسِ الزَّکِيَّةِ اِلاّ خَمْسَ عَشَرَةَ لَيلَة»؛ [5] «بين ظهور مهدي عليه السلام و کشته شدن نفس زکيّه، بيش از پانزده شبانه روز فاصله نيست».
محمدبن عبداللّه بن حسن، معروف به نفس زکيّه، در زمان امام صادق عليه السلام و در سال 145 ه .ق به قتل رسيده و از آن هنگام تا به حال، بيش از ده قرن مي گذرد و نمي تواند علامت متصل به ظهور باشد.
به نظر مي رسد، اموري چون همنامي وي و پدرش با پيامبر اکرم صلي الله عليه وآله و پدر گرامي ايشان، شباهت ظاهري، بودن وي از خاندان شريف و بزرگوار امام حسن مجتبي عليه السلام وجود برخي نشانه ها (چون داشتن خالي سياه بر روي کتف راست)، قيام وي در شرايط سخت و در اوج خشونت بني اميه و از همه مهم تر، شيطنت ها و تحريف هاي بني عباس، سبب گشته بود که مردم به اشتباه بيفتند و گروهي او را مهدي تصور کنند!
علاوه بر اين، از بعضي قرينه ها استفاده مي شود که خود «نفس زکيّه» و پدرش عبداللّه محض، - که شيخ بني هاشم در آن عصر به شمار مي رفت - و نيز برادرش ابراهيم، به ايجاد و تقويت اين شبهه در بين مردم دامن مي زدند و چنين وانمود مي کردند، گويا مهدي ايشان، همان مهدي موعود است.
آنان مي خواستند از اين راه، در رسيدن به قدرت و پيروزي انقلاب خويش و در هم شکستن بني اميه کمک بگيرند. امام صادق عليه السلام در همان هنگام، آنان را از اين کار بازداشت. [6] .
پاورقي
[1] کهف (18)، آيه 74.
[2] کمال الدين، ج 1، ص 330، ح 16.
[3] ر.ک: کتاب الغيبة، ص 445، ح 440.
[4] الخصال، ج 1، ص 303، ح 82؛ کتاب الغيبة، ص 435، ح 425؛ الکافي، ج 8، ص 310، ح 483؛ منتخب الاثر، ص 459.
[5] الارشاد، ج 2، ص 374؛ کتاب الغيبة، ص 445، کمال الدين، ج 2، ص 649.
[6] بحارالانوار، ج 47، ص 131.
گويا در آستانه ظهور حضرت مهدي عليه السلام درگير و دار مبارزات زمينه ساز انقلاب مهدي عليه السلام، فردي پاکباخته و مخلص، در راه امام عليه السلام مي کوشد و مظلومانه به قتل مي رسد.
اين رخداد عظيم، طبق بيان روايات بين رکن و مقام - در بهترين مکان هاي زمين - اتفاق مي افتد. [2] فرد ياد شده از اولاد امام حسن مجتبي عليه السلام است که در روايات، گاهي از او به عنوان «نفس زکيّه» و «سيد حسني» ياد شده است. [3] .
قتل نفس زکيّه، از نشانه هاي حتمي و متصل به ظهور است و هر چند در منابع اهل سنّت نامي از آن برده نشده، ولي در منابع شيعه، روايات آن فراوان و بلکه متواتر است. [4] از اين رو، در اصل تحقق چنين حادثه اي - به عنوان علامت ظهور - شکي نيست؛ هر چند اثبات جزئيات آن و نيز زمان و مکان تحقق آن و ويژگي هاي مقتول، مشکل است.
برخي احتمال داده اند: مراد از نفس زکيّه، محمدبن عبداللّه بن حسن، معروف به نفس زکيّه است که در زمان امام صادق عليه السلام در منطقه «احجار زيت» در نزديکي مدينه کشته شد. اين احتمال درست نيست، به چند دليل:
1 . لازمه اش اين است که پيش از تولد حضرت مهدي عليه السلام؛ بلکه پيش از آن که امامان از آن خبر دهند، اين نشانه رخ داده باشد.
2 . در روايات تصريح شده که «نفس زکيّه»، بين رکن و مقام کشته مي شود و حال آنکه محمدبن عبداللّه بن حسن در منطقه «احجار زيت» (در نزديکي مدينه) کشته شده است.
3 . همان گونه که در روايات اشاره شده قتل نفس زکيّه از نشانه هاي حتمي و متصل به ظهور است؛ حال آنکه محمدبن عبداللّه، سال ها پيش از تولد حضرت مهدي عليه السلام به قتل رسيده است.
امام باقرعليه السلام مي فرمايد: «لَيْسَ بَيْنَ قِيامِ قائِمِ آلِ مُحَمَّدٍ وَبَيْنَ قَتْلِ النَّفْسِ الزَّکِيَّةِ اِلاّ خَمْسَ عَشَرَةَ لَيلَة»؛ [5] «بين ظهور مهدي عليه السلام و کشته شدن نفس زکيّه، بيش از پانزده شبانه روز فاصله نيست».
محمدبن عبداللّه بن حسن، معروف به نفس زکيّه، در زمان امام صادق عليه السلام و در سال 145 ه .ق به قتل رسيده و از آن هنگام تا به حال، بيش از ده قرن مي گذرد و نمي تواند علامت متصل به ظهور باشد.
به نظر مي رسد، اموري چون همنامي وي و پدرش با پيامبر اکرم صلي الله عليه وآله و پدر گرامي ايشان، شباهت ظاهري، بودن وي از خاندان شريف و بزرگوار امام حسن مجتبي عليه السلام وجود برخي نشانه ها (چون داشتن خالي سياه بر روي کتف راست)، قيام وي در شرايط سخت و در اوج خشونت بني اميه و از همه مهم تر، شيطنت ها و تحريف هاي بني عباس، سبب گشته بود که مردم به اشتباه بيفتند و گروهي او را مهدي تصور کنند!
علاوه بر اين، از بعضي قرينه ها استفاده مي شود که خود «نفس زکيّه» و پدرش عبداللّه محض، - که شيخ بني هاشم در آن عصر به شمار مي رفت - و نيز برادرش ابراهيم، به ايجاد و تقويت اين شبهه در بين مردم دامن مي زدند و چنين وانمود مي کردند، گويا مهدي ايشان، همان مهدي موعود است.
آنان مي خواستند از اين راه، در رسيدن به قدرت و پيروزي انقلاب خويش و در هم شکستن بني اميه کمک بگيرند. امام صادق عليه السلام در همان هنگام، آنان را از اين کار بازداشت. [6] .
پاورقي
[1] کهف (18)، آيه 74.
[2] کمال الدين، ج 1، ص 330، ح 16.
[3] ر.ک: کتاب الغيبة، ص 445، ح 440.
[4] الخصال، ج 1، ص 303، ح 82؛ کتاب الغيبة، ص 435، ح 425؛ الکافي، ج 8، ص 310، ح 483؛ منتخب الاثر، ص 459.
[5] الارشاد، ج 2، ص 374؛ کتاب الغيبة، ص 445، کمال الدين، ج 2، ص 649.
[6] بحارالانوار، ج 47، ص 131.
تاریخ و ساعت انتشار :
۲۲:۱۹:۴۸ ~~~ ۱۳۹۹/۱۱/۰۸
۲۲:۱۹:۴۸ ~~~ ۱۳۹۹/۱۱/۰۸
دسته بندی :
علائم ظهور
علائم ظهور
با مهدی
